Biblia Gdańska*

Księga Przysłów

Rozdział 17

  Lepszy jest kęs suchego chleba a w pokoju, niżeli pełen dom nabitego bydła ze swarem.    Sługa roztropny będzie panował nad synem, który jest ku hańbie; a między braćmi będzie dzielił dziedzictwo.    Tygiel srebra a piec złota doświadcza; ale Pan serc dośwadcza.    Zły pilnuje warg złośliwych, a kłamca słucha języka przewrotnego.    Kto się naśmiewa z ubogiego, uwłacza stworzycielowi jego; a kto się raduje z upadku czyjego, nie ujdzie pomsty.    Korona starców są synowie synów ich, a ozdoba synów są ojcowie ich.    Nie przystoi mowa poważna głupiemu, dopieroż księciu usta kłamliwe.    Jako kamień drogi, tak bywa dar wdzięczny temu, który go bierze; do czegokolwiek zmierzy, zdarzy mu się.    Kto pokrywa przestępstwo, szuka łaski; ale kto wznawia rzeczy, rozłącza przyjaciół.    Więcej waży gromienie u roztropnego, niżeli sto plag u głupiego.    Uporny tylko złego szuka, dla tego poseł okrutny będzie nań zesłany.    Lepiej jest człowiekowi spotkać się z niedźwiedzicą osierociałą, niżeli z głupim w głupstwie jego.    Kto oddaje złem za dobre, nie wynijdzie złe z domu jego.    Kto zaczyna zwadę, jest jako ten, co przekopuje wodę; przetoż niż się zwada rozsili, zaniechaj go.    Kto usprawiedliwia niezbożnego, a winnym czyni sprawiedliwego, oba jednako są obrzydliwością Panu.    Cóż po dostatku w ręku głupiego, ponieważ do nabycia mądrości rozumu nie ma?    Wszelkiego czasu miłuje przyjaciel, a w ucisku stawia się jako brat.    Człowiek głupi daje rękę, czyniąc rękojemstwo przed twarzą przyjaciela swego.    Kto miłuje zwadę, miłuje grzech; a kto wynosi usta swe, szuka upadku.    Przewrotny w sercu nie znajduje dobrego; a kto jest przewrotnego języka, wpadnie we złe.    Kto spłodził głupiego, na smutek swój spłodził go, ani się rozweseli ojciec niemądrego.    Serce wesołe oczerstwia jako lekarstwo; ale duch sfrasowany wysusza kości.    Niezbożny potajemnie dar bierze, aby podwrócił ścieszki sądu.    Na twarzy roztropnego znać mądrość; ale oczy głupiego aż na kraju ziemi.    Syn głupi żałością jest ojcu swemu, a gorzkością rodzicielce swojej.    Zaiste nie dobra, winować sprawiedliwego, albo żeby przełożeni kogo dla cnoty bić mieli.    Kto zawściąga mowy swe, jest umiejętnym; drogiego ducha jest mąż rozumny.    Gdy głupi milczy, za mądrego poczytany bywa; a który zatula wargi swoje, za rozumnego. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia gdańska – przekład Pisma Świętego na język polski z roku 1632 dokonany wspólnie przez braci czeskich i kalwinistów. Jedno z najpopularniejszych polskich tłumaczeń protestanckich.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible