Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24

Biblia Jakuba Wujka*

II Księga Samuela
(Królewskie drugie (Samuelowe II))

Rozdział 18

  Dawid tedy obejźrzawszy lud swój, postanowił nad nimi hetmany i setniki.    I dał trzecią część ludu pod rękę Joab, a trzecią część pod rękę Abisaj, syna Sarwijej, brata Joabowego, a trzecią część pod rękę Etaj, który był z Get. I rzekł król do ludu: Wynidę i ja z wami.    A lud odpowiedział: Nie wynidziesz: bo chocia ucieczemy, niewiele im na nas należeć będzie. Choćby też połowica z nas poległa, nie barzo dbać będą, bo ty jeden jesteś za dziesięć tysięcy policzony, a tak lepiej, że nam będziesz w mieście na pomocy.    Do których król rzekł: Co się wam zda dobrego, to uczynię. A tak stanął król u bramy, a lud wychadzał w ufiech swoich po stu i po tysiącu.    I przykazał król Joabowi i Abisaj, i Etaj, mówiąc: Zachowajcie mi dziecię Absaloma. A wszytek lud słyszał, gdy król rozkazował wszytkim hetmanom o Absalomie.    A tak wyszedł lud w pole przeciw Izraelowi i stoczyła się bitwa w lesie Efraim.    I porażon tam jest lud Izraelski od wojska Dawidowego, i zstała się porażka wielka dnia onego dwudziestu tysięcy.    A była tam bitwa rozproszona po wszytkiej ziemi i daleko ich więcej było, których był las pogubił z ludu niż tych, których miecz pożarł był dnia onego.    I trafiło się, że napadł Absalom na sługi Dawidowe siedząc na mule. A gdy wbieżał muł pod gęsty a wielki dąb, uwięzła głowa jego na dębie. A gdy on zawisł między niebem a między ziemią, muł, na którym siedział, przebieżał.    Obaczył to ktoś i oznajmił Joabowi, rzekąc: Widziałem Absaloma wiszącego na dębie.    I rzekł Joab mężowi, który mu był powiedział: Jeśliś widział, Czemużeś go nie przebił do ziemie, a ja bym ci był dał dziesięć syklów srebrnych i jeden pas rycerski?    Który rzekł do Joaba: Byś mi odważył w ręku moich tysiąc srebrnych, żadnym obyczajem nie podniósłbych ręki mojej na syna królewskiego, bo gdyśmy my słyszeli, król rozkazał tobie i Abisaj, i Etaj, mówiąc: Strzeżcie mi dziecięcia Absaloma.    Ale bym też był śmiele uczynił przeciw duszy mojej, żadną miarą by to królowi tajno być nie mogło i ty byłbyś przeciwko mnie.    I rzekł Joab: Nie tak jako ty chcesz, ale rzucę się nań przed tobą. Wziął tedy trzy oszczepy w rękę swoję i utopił je w sercu Absalomowym. A gdy jeszcze drgał, wisząc na dębie,    przypadło dziesięć młodzieńców, giermków Joabowych, i usiekszy, zabili go.    I zatrąbił Joab w trąbę, i zatrzymał lud, żeby nie gonił uciekającego ludu Izraelskiego, chcąc sfolgować mnóstwu.    I wzięli Absaloma, i wrzucili go w lesie w dół wielki, i nanosili nań kamienia kupę barzo wielką, a wszytek Izrael uciekł do przybytków swoich.    Lecz Absalom wystawił był sobie jeszcze za żywota swego słup, który jest na Dolinie Królewskiej. Bo mówił: Nie mam syna, a to będzie pamiątka imienia mego. I nazwał słup imieniem swym i zową ji Ręka Absaloma aż do dnia dzisiejszego.    A Achimaas, syn Sadok, rzekł: Pobieżę a opowiem królowi, iż mu JAHWE uczynił sąd z ręki nieprzyjaciół jego.    Do którego rzekł Joab: Nie będziesz posłem tego dnia, ale dasz znać inszego; dziś nie chcę, abyś tę nowinę nosił, bo syn królewski umarł.    I rzekł Joab Chusy: Idź a oznajmi królowi, coś widział. Pokłonił się Chusy Joabowi i bieżał.    A Achimaas, syn Sadoków, znowu rzekł do Joaba: A co wadzi, jeśli ja też za Chusim pobieżę? I rzekł mu Joab: Na co chcesz bieżeć synu mój? Niedobrą nowinę przyniesiesz.    Który odpowiedział: I cóż, jeśli pobieżę? I rzekł mu: Bieżże. Bieżąc tedy Achimaas krótszą drogą, wybiegł Chusego.    A Dawid siedział między dwiema bramami; a stróż, który był na wierzchu bramy na murze, podniózszy oczy, ujźrzał człowieka, a on sam bieży.    I zawoławszy powiedział królowi, a król rzekł: Jeśli sam jeden jest, dobre jest poselstwo w uściech jego. A gdy się on poszpieszał i przybliżył się,    ujźrzał stróż drugiego człowieka bieżącego i wołając na wierzchu, rzekł: Ukazuje mi się drugi człowiek, a on sam bieży. I rzekł król: I to dobry poseł.    A stróż: Zda mi się (pry) bieg pierwszego, jako bieg Achimaasa, syna Sadokowego. I rzekł król: Dobry człowiek jest i dobrą nowinę niosąc idzie.    A wołając Achimaas, rzekł do króla: Bądź pozdrowion królu! I pokłoniwszy się królowi przed nim twarzą do ziemie, rzekł: Błogosławiony JAHWE Bóg twój, który zawarł ludzie, którzy podnieśli ręce swe przeciw panu memu, królowi.    I rzekł król: Jestli pokój dziecięciu Absalomowi? I rzekł Achimaas: Widziałem trwogę wielką, gdy posyłał Joab, sługa twój, o królu, mnie, sługę twego: inszego nic nie wiem.    Do którego król: Odstąp, pry, a stój tu. A gdy on odstąpił i stanął,    ukazał się Chusy i przyszedszy, rzekł: Dobrą nowinę niosę, panie, mój królu: bo osądził za tobą JAHWE dzisia z ręki wszystkich, którzy powstali przeciw tobie.    I rzekł król do Chusego: Jestli pokój dziecięciu Absalomowi? Odpowiedział Chusy: Daj tak byli jako dziecię nieprzyjaciele pana mego, króla, i wszyscy, którzy powstają przeciw jemu na złe.    Król tedy zasmuciwszy się, wstąpił na salę bramy i płakał. A idąc, tak mówił: Synu mój, Absalom! Absalom, synu mój! Kto by mi dał, abych ja umarł miasto ciebie, Absalom, synu mój, synu mój, Absalom! 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible