Biblia Jakuba Wujka*

Księga Kapłańska
(Leviticus, to jest trzecie)

Rozdział 4

  I rzekł JAHWE do Mojżesza, mówiąc:    Mów synom Izraelowym: Dusza, która by zgrzeszyła z niewiadomości, i ze wszytkich rozkazań Pańskich, które przykazał, aby nie czyniono, uczyniłaby co:    Jeśliby kapłan, który jest pomazan, zgrzeszył, przywodząc lud ku grzechowi, ofiaruje za grzech swój cielca bez makuły JAHWE.    I przywiedzie go do drzwi przybytku świadectwa przed JAHWE, i położy rękę na głowę jego, i ofiaruje go JAHWE.    Poczerpnie też ze krwie cielcowej wnosząc ją do przybytku świadectwa    i umoczywszy palec we krwi, pokropi nią siedmkroć przed JAHWE przeciwko zasłonie świątnice.    I włoży z tejże krwie na rogi ołtarza kadzenia nawdzięczniejszego JAHWE, który jest w przybytku świadectwa, a ostatek wszytek krwie wyleje na podstawek ołtarza całopalenia, który jest w weszciu przybytku.    A łój cielca wyjmie za grzech; tak ten, który okrywa wnętrzności, jako i wszytko, co we wnętrzu jest:    dwie nereczce i odziedzkę, która na nich jest przy trzewach, i tłustość wątroby z nereczkami,    jako wybierają z cielca ofiary zapokojnych, i spali je na ołtarzu całopalenia.    A skórę i wszytko mięso z głową i z nogami, i z wnętrzem, i z gnojem,    i z ostatkiem mięsa wyniesie za obóz na miejsce czyste, gdzie wysypują popiół, i zapali je na stosie drew, które na miejscu wysypanego popiołu spalone będą.    A jeśliby wszytek lud Izraelski nie wiedział a z niewiadomości uczynił, co przeciw przykazaniu Pańskiemu jest,    a potym by obaczył grzech swój, ofiaruje za grzech swój cielca i przywiedzie go do drzwi przybytku.    I włożą starszy z ludu ręce swe na głowę jego przed JAHWE, i ofiarowawszy cielca przed oblicznością PANSKĄ    wniesie kapłan, który jest pomazany, ze krwie jego do przybytku świadectwa,    omoczywszy palec, pokrapiając siedmkroć przeciw zasłonie.    I włoży z tejże krwie na rogi ołtarza, który jest przed JAHWE w przybytku świadectwa, a ostatek onej krwie wyleje przy podstawku ołtarza całopalenia, który jest przede drzwiami przybytku świadectwa.    I wszytek łój jego weźmie, i spali na ołtarzu,    tak czyniąc i z tym cielcem, jako uczynił i pierwej: a gdy się będzie kapłan modlił za nimi, będzie im JAHWE miłościw.    A samego cielca wyniesie za obóz i spali, jako i pierwszego cielca: bo jest za grzech pospólstwa.    Jeśliby zgrzeszył książę a uczyni niewiadomie jedno z wielu, co się PANSKIM zakonem zakazuje,    a potym by obaczył grzech swój, ofiaruje ofiarę JAHWE, kozła od kóz bez makuły.    I położy rękę swą na głowę jego, a ofiarowawszy go na miejscu, gdzie zwykli zabijać całopalenie przed Panem, ponieważ za grzech jest,    omoczy kapłan palec we krwi ofiary za grzech i dotykając rogów ołtarza całopalenia, a ostatek wylewając u podstawku jego.    A łój spali na wierzchu, jako jest obyczaj czynić przy ofiarach zapokojnych: i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczon.    Jeśliby zgrzeszyła dusza niewiadomie z ludu ziemi, że uczyni cokolwiek z tych rzeczy, których się zakonem PANSKIM zakazuje, a wystąpiłaby    i poznała grzech swój, ofiaruje kozę bez makuły.    I włoży rękę na głowę ofiary, która za grzech jest, i ofiaruje ją na miejscu całopalenia.    I weźmie kapłan ze krwie na palec swój, a dotknąwszy się rogów ołtarza całopalenia, ostatek wyleje u podstawku jego.    A wszytkę tłustość wybrawszy, jako wybierają z ofiar zapokojnych, spali na ołtarzu na wonność wdzięczności JAHWE: i będzie się modlił za nim, a będzie mu odpuszczono.    A jeśliby z drobu ofiarował ofiarę za grzech, to jest owcę bez makuły,    położy rękę na głowę jej i ofiaruje ją na miejscu, kędy biją ofiary całopalenia.    I weźmie kapłan krwie jej palcem swym, a dotknąwszy się rogu ołtarza całopalenia, ostatek wyleje u podstawku jego.    Wszytek też łój wybrawszy, jako wybierają łój barani, którego ofiarują za zapokojne, spali na ołtarzu na zapał JAHWE: i będzie się modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczono. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible