Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16

Biblia Jakuba Wujka*

Ewangelia Marka

Rozdział 5

  I przyszli za morze do krainy Gerazeńczyków.    A gdy on wychodził z łodzi, natychmiast mu zabieżał z grobów człowiek w duchu nieczystym,    który miał mieszkanie w grobiech, a nie mógł go już nikt i łańcuchami związać:    przeto iż często, będąc pętami i łańcuchami wiązany, łańcuchy rozrywał i pęta łamał i nie mógł go żaden ukrócić;    a zawżdy we dnie i w nocy w grobiech i w górach był, wołając i tłukąc się kamieńmi.    I ujźrzawszy Jezusa z daleka, przybieżał i pokłonił się mu,    a wołając głosem wielkim mówił: Co mnie i tobie, Jezusie, synu Boga Nawyższego? Poprzysięgam cię przez Boga, abyś mię nie męczył!    Abowiem mu mówił: Wynidź, duchu nieczysty, z człowieka!    I pytał go: Co za imię masz? I rzekł mu: Imię mi wojsko: abowiem nas jest wiele.    I prosił go barzo, aby ich nie wyganiał z krainy.    A było tam przy górze wielkie stado wieprzów na paszy.    I prosili go czarci, mówiąc: Puść nas w wieprze, abyśmy w nie weszli.    I natychmiast im dopuścił Jezus. A wyszedszy duchowie nieczyści, weszli w wieprze; i wpadło stado wielkim pędem z przykra w morze, około dwu tysiącu, i potonęli w morzu.    A którzy je paśli, uciekli i dali znać do miasta i na pola. I wyszli, aby oglądali, co się zstało.    I przyszli do Jezusa, i ujźrzeli onego, który był opętany, siedzącego, obleczonego, i z dobrym baczeniem: i bali się.    I powiedali im, którzy widzieli, jako się przydało temu, który miał czarta, i o wieprzach.    I poczęli go prosić, aby wyszedł z granic ich.    A gdy wstępował w łódź, począł go prosić, który był od czarta udręczony, aby był przy nim.    I nie przypuścił go, ale mu rzekł: Idź do domu twojego do swych, a oznajmi im, jakoć wielkie rzeczy Pan uczynił i zlitował się nad tobą.    I odszedł, i począł sławić w Dekapolu, jako mu wielkie rzeczy uczynił Jezus: a wszyscy się dziwowali.    A gdy się zaś Jezus przeprawił w łodzi za morze, zeszła się do niego wielka rzesza, a był nad morzem.    I przyszedł jeden z Arcybóżników, imieniem Jair, a ujźrzawszy go, upadł u nóg jego    i prosił go wielce, mówiąc: Iż córka moja kona. Pódź, włóż na nię ręce, żeby ozdrowiała i żywa została.    I szedł z nim, a za nim szła wielka rzesza i ściskali go.    A niewiasta, która miała płynienie krwie dwanaście lat    i wiele była ucierpiała od wiela lekarzów, a wszytko swe wydała była, a nic jej nie pomogło, ale się jeszcze gorzej miała,    usłyszawszy o Jezusie, przyszła z tyłu między rzeszą i dotknęła się szaty jego.    Bo mówiła: Iż jeśli się tylko tknę szaty jego, będę zdrowa.    I natychmiast wyschło źrzódło krwie jej, i poczuła na ciele, iż była uzdrowiona od choroby.    A poznawszy wnet Jezus w sobie moc, która z niego wyszła, obróciwszy się do rzeszej, mówił: Kto się dotknął szat moich?    A uczniowie jego mówili mu: Widzisz rzeszą cisnącą się, a mówisz: Kto się mnie dotknął?    I patrzył po ludziach, aby obaczył tę, która to uczyniła.    A niewiasta bojąc się i drżąc, wiedząc, co się z nią zstało, przyszła i upadła przed nim a powiedziała mu wszytkę prawdę.    A on jej rzekł: Córko, wiara twoja uzdrowiła cię. Idźże w pokoju, a bądź zdrowa od choroby twojej.    A gdy on jeszcze mówił, przyszli od Arcybóżnika, mówiąc: Iż córka twoja umarła. Czemuż jeszcze trudzisz nauczyciela?    A Jezus usłyszawszy słowa, które powiedano, rzekł Arcybóżnikowi: Nie bój się, wierz tylko.    I nie dopuścił żadnemu iść za sobą, jedno Piotrowi i Jakubowi, i Janowi, bratu Jakubowemu.    I przyszli w dom Arcybóżnika, i ujźrzał zgiełk i płaczące, i ryczące.    I wszedszy, rzekł im: Przecz zgiełk czynicie i płaczecie? Dzieweczka nie umarła, ale śpi.    I śmiali się z niego. A on wygnawszy wszytki, wziął ojca i matkę dzieweczki i którzy z nim byli, i wszedł, gdzie dzieweczka leżała.    A ująwszy rękę dzieweczki, rzekł jej: Talitha kumi, co jest, wyłożywszy: Panienko, (tobie mówię), wstań!    I natychmiast panienka wstała i chodziła, a była we dwunaście leciech. I zdumieli się zdumieniem wielkim.    I rozkazał im wielce, aby tego żaden nie wiedział. I rzekł, aby jej dano jeść. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible