Literacki Katolicki

Biblia Jakuba Wujka*

List do Hebrajczyków

Rozdział 11

  A wiara jest gruntem rzeczy tych, których się spodziewamy, wywodem rzeczy nie widzianych.    Abowiem w tej świadectwo otrzymali starzy.    Wiarą dochodzimy, iż są sprawione wieki słowem Bożym, aby z niewidzialnych zstały się widzialne.    Wiarą Abel obfitszą ofiarę ofiarował Bogu niżli Kain; przez którą świadectwo otrzymał, iż był sprawiedliwy, gdyż Bóg świadectwo dał o darzech jego, i umarwszy, przez nię jeszcze mówi.    Wiarą Henoch był przeniesion, aby śmierci nie oglądał; i nie najdował się, bo go przeniósł Bóg: abowiem przed przeniesieniem miał świadectwo, iż się Bogu podobał.    A bez wiary niepodobna jest spodobać się Bogu. Abowiem przystępującemu do Boga potrzeba wierzyć, iż jest a iż jest oddawcą tym, którzy go szukają.    Wiarą Noe - odpowiedź wziąwszy o tym, czego jeszcze nie było widać, bojąc się, zgotował korab ku zachowaniu domu swego, przez który potępił świat - sprawiedliwości, która jest przez wiarę, dziedzicem jest uczyniony.    Wiarą, który nazwany jest Abraham usłuchał, aby wyszedł na miejsce, które w dziedzictwo wziąć miał, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd szedł.    Wiarą mieszkał w ziemi obiecanej jako w cudzej, mieszkając w namieciech z Izaakiem i Jakobem, spólnymi dziedzicmi tejże obietnice.    Abowiem oczekawał miasta fundamenty mającego, którego rzemiesłnik i budownik Bóg.    Wiarą i sama Sara niepłodna wzięła moc ku przyjęciu nasienia, i mimo czas wieku: iż wiernym być rozumiała tego, co obiecał.    Przetoż i z jednego narodziło się (a to z obumarłego) w liczbie jako gwiazd niebieskich i jako piasku niezliczonego, który jest na brzegu morskim.    Wedle wiary umarli ci wszyscy, nie dostawszy obietnic, ale z daleka je upatrując i pozdrawiając, i wyznając, iż są gośćmi i przychodniami na ziemi.    Bo którzyć to mówią, okazują, iż ojczyzny szukają.    A jeśliby na onę pamiętali, z której wyszli, mielić wżdy czas wrócić się.    Lecz teraz lepszej żądają, to jest niebieskiej. Przetoż nie wstyda się Bóg nazywać się Bogiem ich, gdyż im miasto zgotował.    Wiarą Abraham ofiarował Izaaka, gdy był kuszon: a ofiarował jednorodnego, który był wziął obietnicę    (do którego rzeczono: Iż w Izaaku tobie będzie nazwano nasienie),    mając za to, iż Bóg może i z umarłych wzbudzić: skąd go też w podobieństwo wziął.    Wiarą i w przyszłych rzeczach błogosławił Izaak Jakoba i Ezawa.    Wiarą Jakob, umierając, każdemu z synów Jozefowych błogosławił: i pokłonił się wierzchowi łaski jego.    Wiarą Jozef, umierając, o wyszciu synów Izraelskich wspomionął i około kości swoich rozkazał.    Wiarą Mojżesza narodzonego kryli trzy miesiące rodzicy jego, przeto iż go widzieli pięknym dzieciątkiem i nie bali się wyroku królewskiego.    Wiarą Mojżesz zstawszy się wielkim, nie znał się być synem córki Faraonowej,    więcej obierając być utrapionym wespół z ludem Bożym, niżli mieć doczesnego grzechu rozkosz,    za więtsze bogactwo poczytając urąganie Chrystusowe niż skarby Egipskie: bo się oglądał na odpłatę.    Wiarą opuścił Egipt, nie bojąc się gniewu królewskiego, abowiem niewidzialnego, jakoby widząc oczekawał.    Wiarą sprawił Paschę i wylanie krwie, aby ten, który pierworodne tracił, ich się nie dotknął.    Wiarą przeszli morze czerwone jako po suchej ziemi, czego doznawszy Egipcjanie, pożarci są.    Wiarą mury Jerycha upadły obeszciem siedmiu dni.    Wiarą Rahab nierządnica nie zginęła z niewiernymi, przyjąwszy z pokojem szpiegi.    A cóż jeszcze mam mówić? Boć mi czasu nie stanie, gdvbvm rozpowiadał o Gedeonie, Barachu, Samsonie, Jefte, Dawidzie, Samuelu i Prorocech:    którzy przez wiarę zwalczyli królestwa, czynili sprawiedliwość, dostąpili obietnic, zawarli lwie paszczęki,    zagasili gwałt ognia, uszli ostrza miecza, wzmogli z niemocy, mężnymi się zstali na wojnie, obozy obcych odwracali,    niewiasty wzięły swoje umarłe z zmartwychwstania. A drudzy byli ciągnieni, nie przyjąwszy odkupienia, aby lepsze zmartwychwstanie naleźli,    a drudzy doznali pośmiewisk i bicia, nadto i więzienia, i ciemnic,    byli kamionowani, przecinani, doświadczani, w zabiciu miecza pomarli, błąkali się w owczych, w koziech skórach, niedostateczni, uciśnieni, utrapieni,    których nie był godzien świat, tułając się po puszczach, po górach i jamach, i w jaskiniach ziemie.    A ci wszyscy świadectwem wiary doświadczeni, obietnice nie odnieśli,    iż Bóg o nas coś lepszego przejźrzał, aby nie bez nas byli doskonałymi uczynieni. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible