Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

Biblia Jakuba Wujka*

Księga Sędziów

Rozdział 19

  Był niejaki mąż, Lewit, mieszkający w boku góry Efraim, który pojął żonę z Betlejem Judy.    Która go opuściła i wróciła się do domu ojca swego do Betlejem i mieszkała u niego cztery miesiące.    I szedł za nią mąż jej, chcąc się z nią pojednać i łagodnie użyć, i z sobą przywieść, mając w towarzystwie chłopca i dwa osły. Która przyjęła go i wwiodła do domu ojca swego. Co gdy usłyszał świekier jego, ujźrzawszy go, zabieżał mu z radością    i obłapił go. I mieszkał zięć w domu świekra trzy dni, jedząc i pijąc z nim przyjacielskie.    A czwartego dnia wstawszy w nocy, chciał odjachać. Którego zatrzymał świekier i rzekł do niego: Zjedz pierwej trochę chleba a pokrzep żołądka i tak pojedziesz.    I siedzieli z sobą, i jedli, i pili. I rzekł ociec dziewki do zięcia swego: Proszę cię, zostań tu jeszcze przez dziś a bądźmy wespół dobrej myśli.    Ale on wstawszy począł chcieć odjechać. A świekier przedsię usilnie go wściągał i zatrzymał przy sobie.    A gdy było rano, gotował się Lewit w drogę. Któremu zaś rzekł świekier: Proszę cię, zjedz co trochę, a posiliwszy się, aż dnia przybędzie, potym pojedziesz. I tak jedli z sobą.    I wstał młodzieniec, aby jachał z żoną swą i z chłopcem. Któremu zaś rzekł świekier: Obacz, żeć się już dzień chyli ku zachodu a wieczór nadchodzi: zostań u mnie jeszcze dziś a straw dzień wesoło, a jutro pójdziesz, abyś szedł do domu twego.    Nie chciał zięć przyzwolić na mowę jego, ale wnet pojachał i przyszedł przeciw Jebuz, które inszym imieniem zową Jeruzalem, wiodąc z sobą dwa osły z brzemiony i nałożnicę.    I już byli w Jebuz, a dzień się odmieniał w noc, i rzekł sługa do Pana swego: Pódź, proszę, wstąpwa do miasta Jebuzejczyków a zostańmy w nim.    Któremu odpowiedział Pan: Nie wstąpię do miasta obcego narodu, który nie jest z synów Izraelowych, ale przejdę aż do Gabaa,    a tam przyszedszy, staniemy w nim abo więc w mieście Rama.    A tak minęli Jebuz i szli zaczętą drogą, i zaszło im słońce u Gabaa, które jest w pokoleniu Beniamin,    i weszli do niego, aby tam zostali. Gdzie gdy wszedszy, siedzieli na ulicy miejskiej, a żaden ich nie chciał przyjąć do gospody.    Alić oto przyszedł człowiek stary, wracający się z pola i od roboty swej wieczór, który też był z góry Efraim, a gościem mieszkał w Gabaa, a ludzie onej krainy byli synowie Jemini.    I podniózszy oczy, ujźrzał starzec człowieka siedzącego z tłomoczki swemi na ulicy miasta, i rzekł do niego: Skąd idziesz, a dokąd idziesz?    Który mu odpowiedział: Wyjachaliśmy z Betlejem Judy a idziem do miejsca naszego, które jest w boku góry Efraim, skądeśmy byli wyszli do Betlejem, a teraz idziemy do domu Bożego, a żaden nas nie chce przyjąć pod dach swój,    mających plewy i siano na obrok osłom, a chleb i wino na moję i służebnice twojej potrzebę, i chłopca, który jest ze mną: niczego nie potrzebujemy, jedno gospody.    Któremu starzec odpowiedział: Pokój z tobą niech będzie: ja dam, czego potrzeba, tylko proszę, żebyś nie stał na ulicy.    I wwiódł go do domu swego i dał osłom obrok, a skoro umyli nogi swoje, wziął je na ucztę.    A gdy oni używali, a po utrudzeniu z drogi jedząc i pijąc ciała posilali, przyszli mężowie miasta onego, synowie Belial (to jest bez jarzma), a obstąpiwszy dom starców, we drzwi bić poczęli, wołając na pana domu i mówiąc: Wywiedź męża, który wszedł do domu twego, że będziem z nim czynić, co chcemy.    I wyszedł do nich starzec, i rzekł: Nie chciejcie, bracia, nie chciejcie czynić tego złego, bo wszedł człowiek do gospody mojej, a przestańcie od tego szaleństwa.    Mam córkę, dziewicę, a ten człowiek ma nałożnicę, wywiodę je do was, że je poniżycie, a waszę psotę wypełnicie, tylko proszę tej niecnoty przeciw przyrodzeniu z mężem nie czyńcie.    Nie chcieli słuchać mowy jego. Co widząc on człowiek, wywiódł do nich nałożnicę swoję i dał ją na swą wolą ich, z którą gdy całą noc psotę płodzili, puścili ją rano.    A niewiasta, gdy ciemności mijały, przyszła do drzwi domu, w którym jej pan mieszkał, i tam upadła.    A gdy było rano, wstał człowiek i otworzył drzwi, aby zaczętą drogę skończył: a oto nałożnica jego leżała przede drzwiami rozciągnąwszy ręce na progu.    Do której on mniemając, żeby spała, mówił: Wstań a idźmy. Która gdy nic nie odpowiedziała, obaczywszy, że umarła, wziął ją i włożył na osła, i wrócił się do domu swego.    Do którego wszedszy, porwał miecz, a ciało żony i z kościami jej na dwanaście części i sztuk zrąbawszy, rozesłał po wszystkich granicach Izraelskich.    Co każdy ujźrzawszy społem wołali: Nigdy się takowa rzecz nie stała w Izraelu od tego dnia, którego wyszli ojcowie naszy z Egiptu aż do tego czasu! Wydajcie wyrok a społecznie postanówcie, co trzeba czynić. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible