Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

Biblia Tysiąclecia*

Księga Hioba
(Księga Ijoba)

Rozdział 20

  Wówczas zabrał głos Sofar z Naamy i rzekł:    Do tego każą powrócić mi myśli, wywołane wewnętrznym wzburzeniem.    Słucham nauki dla mnie obraźliwej, i duch mój mądry każe odpowiedzieć.    Czyż nie wiesz? Od dawien dawna, odkąd jest człowiek na ziemi,    radość występnych jest krótka, szczęście niewiernego trwa chwilkę,    choć w pysze chce sięgać po niebo i głową dotykać obłoków.    Jak gnój po nim zginie na zawsze, a ci, co go widzieli, mówią: A gdzież on?    Jak sen przeminął, nie można go znaleźć jak nocne marzenie - wypłoszony.    Choć goni go oko, nie sięgnie, jego miejsce nie ujrzy go więcej.    Synowie jego będą błagać biednych, jego ręce zwrócą jego mienie.    Jego kości tak pełne były krzepy: wraz z nim ją kładą do prochu.    Jego usta w złu smakowały, ukrywał je pod językiem,    oszczędzał je i nie wypuszczał, trzymał na środku podniebienia.    Pokarm ten zmienił się w trzewiach, we wnętrzu, w gorycz wężową.    Bogactwa połknął i zwraca: Bóg wyrzuca je z niego.    Jad wężowy on wsysał, zabije go język żmijowy.    Nie spojrzy na wody płynące, na rzeki, co płyną miodem i śmietaną.    Zwrócił swój zysk nie połknięty. Wymiana dóbr go nie cieszy.    Ubogich miażdżył i pozostawiał, zagrabił dom, choć go nie budował,    nie zaznał spokoju w swym wnętrzu, nie uratował się swoim skarbem.    Nic nie uszło jego chciwości, stąd jego dobra nietrwałe.    Poczuje głód mimo obfitości, owładnie nim siła nieszczęścia.    Gdy będzie czym wnętrze napełnić, [Bóg] ześle na niego żar swego gniewu, wyleje nań fale swej zapalczywości.    Uciekł przed bronią żelazną, przebije go łuk brązowy.    Wyciągnął strzałę, wyszła mu z grzbietu, błysk ostrza - z jego żółci. Owładnie nim przerażenie.    Cały mrok jak skarb zachowany dla niego, nie wzniecony ogień go strawi, pochłonie ocalałego w namiocie.    Jego winę ujawnią niebiosa, przeciw niemu ziemia powstanie.    Dom jego powódź uniesie, rzeki, co płyną w dniu Jego gniewu.    To los odstępcy od Boga, dziedzictwo przez Boga przyznane. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Tysiąclecia, wydanie V.
Prawo autorskie © 1999, Pallottinum. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Copyright © 1999 by Pallottinum. All rights reserved.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible