Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150

Biblia Tysiąclecia*

Księga Psalmów

Psalm 78

  Pieśń pouczająca. Asafowy. Słuchaj, mój ludu, nauki mojej; nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich.    Do przypowieści otworzę me usta, wyjawię tajemnice zamierzchłego wieku.    Cośmy słyszeli i cośmy poznali, i co nam opowiedzieli nasi ojcowie,    tego nie ukryjemy przed ich synami. Opowiemy przyszłemu potomstwu chwałę Pana i Jego potęgę, i cuda, których dokonał.    Albowiem nadał On w Jakubie przykazania i ustanowił Prawo w Izraelu, aby to, co zlecił naszym ojcom, przekazywali swym synom,    aby to poznało przyszłe pokolenie, synowie, co się narodzą,    że mają pokładać nadzieję w Bogu i nie zapominać dzieł Boga, lecz strzec Jego poleceń.    A niech nie będą jak ich ojcowie pokoleniem opornym, buntowniczym, pokoleniem o niestałym sercu, którego duch nie dochowuje Bogu wierności.    Synowie Efraima, uzbrojeni w łuki, w dniu bitwy poszli w rozsypkę.    Nie zachowali przymierza z Bogiem i nie chcieli postępować według Jego Prawa.    Zapomnieli o Jego dziełach i o cudach, które im ukazał.    Uczynił cuda przed ich ojcami w ziemi egipskiej, na równinie Soanu.    Rozdzielił morze, a ich przeprowadził i wody ustawił jak groblę.    W dzień ich prowadził obłokiem, a przez całą noc blaskiem ognia.    Rozłupał skały w pustyni i jak wielką otchłanią obficie ich napoił.    Wydobył ze skały strumienie i sprawił, że woda popłynęła jak rzeka.    Lecz nadal grzeszyli przeciw Niemu, obrażali Najwyższego w jałowej krainie.    Wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając strawy dla swoich zachcianek.    Mówili przeciw Bogu, rzekli: Czyż Bóg potrafi nakryć stół na pustyni?    Oto w skałę uderzył, popłynęły wody i trysnęły strumienie. Czy także potrafi dostarczyć chleba albo ludowi swemu przygotować mięso?    Toteż gdy Pan usłyszał, zapałał gniewem, i ogień rozgorzał przeciw Jakubowi, i gniew jeszcze wezbrał przeciw Izraelowi,    że nie uwierzyli w Boga i nie zaufali Jego pomocy.    Potem z góry wydał rozkaz chmurom i bramy nieba otworzył,    i spuścił jak deszcz mannę do jedzenia, dał im zboże z nieba.    Chleb mocarzy spożywali ludzie - żywności zesłał im do syta.    Wzbudził na niebie wicher od wschodu i mocą swą sprowadził wiatr południowy.    I zesłał im mięso, jak kurzawę, i ptaki skrzydlate, jak morski piasek.    Sprawił, że pospadały na ich obóz, dokoła ich namiotów.    Jedli więc i nasycili się w pełni, i zaspokoił ich pożądanie.    Jeszcze nie zaspokoili swego pożądania i pokarm był jeszcze w ich ustach,    gdy wezbrał przeciw nim gniew Boży: pozabijał ich dostojników, a młodzieńców Izraela powalił.    Jednakże nadal grzeszyli i nie wierzyli Jego cudom.    Szybko ich dni zakończył i lata ich nagłą zatratą.    Gdy ich zabijał, szukali Go, nawracali się i znów szukali Boga.    I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich opoką, że Bóg Najwyższy ich wybawicielem.    Lecz oszukiwały Go ich usta i okłamywał Go ich język.    Ich serce nie trwało przy Nim, w przymierzu z Nim nie byli stali.    On jednak, litując się, odpuszczał winę, a nie wytracał ich, i często powściągał swój gniew, i nie pobudzał całej swej zapalczywości.    Przypominał sobie, że są tylko ciałem, tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca.    Ileż razy drażnili Go na pustyni i zasmucali Go na pustkowiu!    I ponownie Boga wystawiali na próbę, gniewali Świętego Izraela.    Nie pamiętali Jego ręki - dnia, w którym ich wybawił od ciemięzcy,    kiedy czynił w Egipcie swe znaki i swoje cuda na równinie Soanu,    i rzeki ich w krew zamienił, oraz ich strumienie, aby pić nie mogli.    Nasłał na nich muchy, które ich kąsały, i zgubne dla nich żaby.    Ich zbiory wydał owadom, a owoc ich pracy - szarańczy.    Poraził gradem ich winnice, a szronem - ich sykomory.    Ich bydło wydał na pastwę zarazy, a na pastwę choroby - ich trzody.    Zesłał na nich żar swojego gniewu: oburzenie, zapalczywość i udrękę - orszak zwiastunów klęski.    Dał ujście swojemu gniewowi, nie zachował ich od śmierci, ich życie wydał zarazie.    I poraził w Egipcie wszystko pierworodne, pierwsze ich płody w namiotach Chama.    A swój lud wyprowadził jak owce i powiódł przez pustynię jak trzodę.    Wiódł ich bezpiecznie, tak że się nie bali, a ich wrogów przykryło morze.    Doprowadził ich do swej ziemi świętej, do gór, które nabyła Jego prawica;    i wygnał przed nimi narody, a im losem wyznaczył dziedzictwo i w namiotach tamtych osadził szczepy Izraela.    Ale wystawiali na próbę i drażnili Boga Najwyższego, i Jego przykazań nie strzegli.    Odstępowali zdradziecko, jak ich ojcowie, byli zmienni, jak łuk zawodny.    Pobudzali Go do gniewu przez swoje wyżyny i wzniecali Jego zazdrość swoimi rzeźbami.    Bóg usłyszał i zapłonął gniewem, i zupełnie odrzucił Izraela.    I porzucił mieszkanie w Szilo, przybytek, gdzie mieszkał wśród ludzi.    I oddał swoją moc w niewolę, a swą chwałę w ręce nieprzyjaciół.    I wydał pod miecz swój naród, i rozjątrzył się na swoje dziedzictwo.    Młodzieńców ich pochłonął ogień, a nad ich pannami nie śpiewano pieśni weselnych.    Ich kapłani poginęli od miecza, a ich wdowy nie mogły lamentować.    Lecz Pan się ocknął jak ze snu, jak wojownik winem zmożony.    I uderzył od tyłu na swych nieprzyjaciół, wieczystą sromotą ich okrył.    Odrzucił namiot Józefa i nie wybrał szczepu Efraima,    lecz wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.    I wzniósł swoją świątynię, jak wysokie niebo, jak ziemię, którą ugruntował na wieki.    Wybrał swego sługę, Dawida, i wziął go z owczych zagród;    powołał go, gdy chodził za karmiącymi [owcami], by pasł Jakuba, lud Jego, i Izraela, Jego dziedzictwo.    On ich pasł w prawości swego serca i roztropną prowadził ręką. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Tysiąclecia, wydanie V.
Prawo autorskie © 1999, Pallottinum. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Copyright © 1999 by Pallottinum. All rights reserved.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible