Dynamiczny

Ewangelie dla badaczy*

Ewangelia Łukasza

Rozdział 20

  I stało się w pierwszym tych dni, wobec nauczającego jego lud w świątyni i wobec oznajmiającego siebie jako łatwą nowinę, stawili się na to prapoczątkowi kapłani i pisarze razem ze starszymi    i rzekli powiadając istotnie do niego: Rzeknij nam w której samowolnej władzy te właśnie czynisz, albo kto jest ten który dał tobie samowolną władzę tę właśnie?    Odróżniwszy się dla odpowiedzi zaś rzekł istotnie do nich: Wezwę do uwyraźnienia się was i ja o jakiś odwzorowany wniosek, i rzeknijcie mi:    To zanurzenie dla pogrążenia i zatopienia pochodzące od Ioannesa, z niewiadomego nieba było, albo czy z niewiadomych człowieków?    Ci zaś dokonali sylogistycznego wnioskowania istotnie do siebie samych powiadając że: Jeżeliby rzeklibyśmy: Z niewiadomego nieba, powie szczegółowo: Przez co nie wtwierdziliście do rzeczywistości mu?    Jeżeliby zaś rzeklibyśmy: Z niewiadomych człowieków, ten lud wszystek razem z góry ukamienuje nas, od przeszłości przekonany bowiem jest: Ioannesa jako proroka okoliczności czynią mogącym być.    I odróżnili się dla odpowiedzi: Nie możliwe było wiedzieć skąd.    I Iesus rzekł im: Ani ja nie powiadam wam w której samowolnej władzy te właśnie czynię.    Począł sobie zaś istotnie do ludu powiadać porównanie to właśnie: Niewiadomy człowiek zasadził winnicę i wydał dla siebie ją rolnikom i oddalił się od swego okręgu administracyjnego na naturalne okresy czasu dostateczne.    I stosownym momentem odprawił istotnie do tych rolników niewolnika aby od owocu winnicy dadzą jemu. Ci zaś rolnicy wyprawili go, biczowaniem obrawszy ze skóry, próżnego.    I dołożył sobie do istoty odmiennego, aby posłać niewolnika. Ci zaś i owego biczowaniem obrawszy ze skóry i pozbawiwszy szacunku wyprawili próżnego.    I dołożył sobie do istoty trzeciego aby posłać. Ci zaś i tego właśnie raniwszy wyrzucili.    Rzekł zaś ten utwierdzający pan winnicy: Co żeby uczyniłbym? Poślę wiadomego syna mego, tego umiłowanego; równie tego właśnie będą skłonieni do obrócenia w swoje wnętrze.    Ujrzawszy zaś go ci rolnicy na wskroś wnioskowali istotnie do wzajemnych powiadając: Ten właśnie jest ten dziedzic losowy, może odłączylibyśmy przez zabicie go, aby nasze stałoby się to dziedzictwo losowe.    I wyrzuciwszy go na zewnątrz winnicy odłączyli przez zabicie. Co więc uczyni im ten utwierdzający pan tej winnicy?    Przyjedzie i odłączy przez zatracenie rolników tych właśnie i da winnicę innym. Usłyszawszy zaś rzekli: Nie oby życzeniowo stało się.    Ten zaś wejrzawszy do wnętrza im rzekł: Co więc jest to wiadome pismem odwzorowane to właśnie: Kamień który po zbadaniu przyjęcia odłączyli budujący jako dom, ten właśnie stał się do sfery funkcji głowy kąta węgielnego?    Wszystek ten który padł aktywnie wrogo na ów kamień będzie dla razem rozbity; aktywnie wrogo na którego zaś by padłby, rozproszy jak wiane plewy go.    I poczęli szukać sposobu pisarze i prapoczątkowi kapłani aby móc narzucić aktywnie wrogo na niego ręce w onej godzinie, i przestraszyli się w lud, rozeznali bowiem że istotnie do nich rzekł porównanie to właśnie.    I ustanowiwszy pilnowanie z boku odprawili z góry wpuszczonych agentów, graniem roli pod kimś przedstawiających iż okoliczności czynią siebie samych jako przestrzegających reguł cywilizacji mogących być, aby pochwyciliby coś z jego odwzorowanego wniosku, tak że również możliwym przekazać uczyniliby go prapoczątkowej władzy i samowolnej władzy prowadzącego władcy.    I nadto wezwali do uwyraźnienia się go powiadając: Nauczycielu, wiemy że należycie prostopadle powiadasz i nauczasz, i nie chwytasz nieokreślone doistotne oblicze, ale na pełnej starannej nie uchodzącej uwadze jawnej prawdzie określoną drogę określonego boga nauczasz.    Wolno uczynić nas kaisarowi podatek obowiązanymi dać, albo czy nie?    Spostrzegłszy rozumem z góry na dół zaś ich tę wcześniejszą przemyślność wszystkich działań, rzekł istotnie do nich:    Okażcie mi denar. Pochodzący od i należący do kogo ma wizerunek i napis? Ci zaś rzekli: Kaisara.    Ten zaś rzekł istotnie do nich: Tedy oddajcie wiadome rzeczy kaisara kaisarowi, i wiadome rzeczy wiadomego boga wiadomemu bogu.    I nie osiągnęli potęgi aby pochwycić coś jego spłyniętego wysłowienia czynu w naprzeciwko ludu, i zdziwiwszy się zależnie na tym odróżnieniu się jego, zamilczeli.    Przyszedłszy do istoty zaś jacyś z saddukaiosów, ci powiadający wstanie w górę nie możliwym być, nadto wezwali do uwyraźnienia się go    powiadając: Nauczycielu, Moyses odwzorował pismem nam: Jeżeliby kogoś brat odumarłby aktualnie mając żonę, i ten właśnie bez wydania na świat potomstwa ewentualnie jest, aby wziąłby brat jego tę żonę i wystawiłby w górę nasienie bratu swemu.    Siedmiu więc bracia byli. I pierwszy, wziąwszy żonę, odumarł bez wydania na świat potomstwa;    i wtóry,    i trzeci wziął ją, tak samo zaś i ci siedmiu nie pozostawili z góry na dół potomków i odumarli.    Później i ta żona odumarła.    Ta żona więc w tym wiadomym wstaniu w górę kogo z nich staje się żona? Ci bowiem siedmiu mieli ją jako żonę.    I rzekł im Iesus: Synowie wiadomego eonu tego właśnie poślubiają i dają się poślubić.    Ci zaś odgórnie uznani za godnych wiadomego eonu owego osiągnąć przez zrządzenie boże, i tego wiadomego wstania w górę, tego z umarłych, zarówno nie poślubiają jak i nie wystawiają się do poślubienia.    Ani bowiem odumrzeć jeszcze więcej nie mogą, równi aniołom bowiem są i jacyś synowie są jakiegoś boga, tego wstania w górę synowie będąc.    Że zaś są wzbudzani w górę umarli, i Moyses wskazał na wierzchu tej kolczastej krzewiny, jak powiada niewiadomego utwierdzającego pana jako wiadomego boga Abraama i niewiadomego boga Isaaka i niewiadomego boga Iakoba.    Niewiadomy bóg zaś nie jest umarłych ale obecnie żyjących organicznie; wszyscy bowiem jemu żyją organicznie.    Odróżniwszy się dla odpowiedzi zaś jacyś z pisarzy rzekli: Nauczycielu, odpowiednio rzekłeś.    Już nie bowiem mieli śmiałości nadto wzywać do uwyraźnienia się go o żadne.    Rzekł zaś istotnie do nich: Jakże powiadają iż okoliczności czynią tego wiadomego pomazańca mającym być jako Dauida syna?    Sam bowiem Dauid powiada w księdze Psalmów: Rzekł niewiadomy utwierdzający pan wiadomemu utwierdzającemu panu memu: Zasiądź odgórnie jako na swoim z prawych stron moich,    aż by położyłbym nieprzyjaciół twoich jako podnóżek nóg twoich.    Dauid więc jako utwierdzającego pana go zwie, i jakże jego syn jest?    Wobec słuchającego zaś wszystkiego ludu rzekł uczniom:    Trzymajcie to które do istoty od pisarzy, tych chcących deptać wkoło w zbrojnych odzieniach i lubiących uprzejme przyjęcia w rynkach i pierwsze krzesła w miejscach zbierania razem i pierwsze sofy w obiadach;    którzy z góry pożerają domostwa wdów i pozornemu przedobjawieniu długo modlą się, ci właśnie wezmą będące wokół większym madmiarem rozstrzygnienie. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Ewangelie dla badaczy : przekład filologiczny z języka greckiego według XXVII edycji Nestle-Aland Novum Testamentum Graece : opracowanie świeckie / wstęp, przekł., przypisy Sławomir Łuczkiewicz. Lublin : [s.n.], 2010. [wersja 3]

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible