Literacki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

Uwspółcześniona Biblia Gdańska*

Księga Hioba

Rozdział 29

  Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:    Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za tych dni, w których Bóg mnie strzegł;    Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;    Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;    Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;    Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;    Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.    Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.    Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.    Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.    Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;    Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.    Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.    Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.    Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.    Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.    I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.    Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę swoje dni jak piasek.    Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.    Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.    Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.    Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.    Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.    Jeśli się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.    Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak ten, który smutnych pociesza. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Updated Gdansk Bible – UWSPÓŁCZEŚNIONA BIBLIA GDAŃSKA
Copyright © 2018 Fundacja Wrota Nadziei. Released under the Creative Commons Attribution No Derivatives License 4.0.
eBible.org
Polish — Polski

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible