Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50

Biblia Jakuba Wujka*

Księga Rodzaju
(Genesis, to jest pierwsze)

Rozdział 38

  Tegoż czasu odszedszy Juda od braciej swej, zstąpił do męża Odollamitskiego na imię Hiram.    I ujźrzał tam córkę człowieka Chananejskiego, imieniem Sue, i pojąwszy za żonę, wszedł do niej.    Która poczęła i porodziła syna, i nazwał imię jego Her.    I zasię począwszy płód, narodzonego syna nazwała Onan.    Porodziła też trzeciego, którego nazwała Sela; po którego narodzeniu więcej rodzić przestała.    A Juda dał żonę pierworodnemu swemu Her, imieniem Tamar.    A Her był pierworodny Judy, złośliwy przed oblicznością PANSKĄ, i od niego zabit jest.    Rzekł tedy Juda do Onana, syna swego: Wnidź do żony brata twego a złącz się z nią, abyś wzbudził nasienie bratu twemu.    On widząc, że się nie jemu synowie rodzić mieli, gdy wchodził do żony brata swego, wypuszczał nasienie na ziemię, aby się dzieci imieniem brata jego nie rodziły.    I z tej przyczyny zabił go JAHWE, że rzecz brzydliwą czynił.    I przetoż rzekł Juda Tamarze, niewiastce swojej: Bądź wdową w domu ojca twego, aż uroście Sela, syn mój: bał się bowiem, by i on nie umarł jako bracia jego. Która poszła i mieszkała w domu ojca swego.    A gdy minęło wiele dni, umarła córka Suego, żona Judasowa. Który po żałobie, wziąwszy pocieszenie, szedł do strzygących owce swe sam i Hiras, owcarz trzody, Odollamita, do Tamnas.    I powiedziano Tamarze, że świekier jej idzie do Tamnas, na strzyżenie owiec.    Która złożywszy szaty wdowstwa, wzięła na się rąbek a odmieniwszy szaty, usiadła na rozstaju drogi, która wiedzie do Tamnas: dlatego, że już był dorósł Sela, a nie wzięła go za męża.    Którą ujźrzawszy Juda, mniemał, żeby była wszetecznica, bo była nakryła twarz swoję, aby jej nie poznano.    I wszedszy do niej, rzekł: Dopuść mi, abym miał sprawę z tobą; bo nie wiedział, żeby jego niewiastka była.    Która gdy odpowiedziała: Co mi dasz, żebyś zażył obcowania mego? Rzekł: Poszlęć koziełka z trzód. A gdy zaś ona rzekła: Dopuszczę, czego chcesz, jeśli mi dasz zastawę, aż przyszlesz, co obiecujesz.    Rzekł Juda: Co chcesz, żebym ci dał w zastawie? Odpowiedziała: Pierścień twój i manellę, i laskę, którą w ręce trzymasz. Na jedno tedy zeszcie niewiasta poczęła.    I powstawszy poszła, i złożywszy odzienie, które na sobie miała, oblokła się w szaty wdowstwa.    I posłał Juda koziełka przez pasterza swego Odollamitę, aby odebrał zastawę, którą był dał niewieście. Który nie nalazszy jej,    pytał ludzi miejsca onego: Gdzie jest niewiasta, która siedziała na rozstaju. A gdy wszyscy odpowiedzieli, że nie była na tym miejscu nierządnica,    wrócił się do Judy i rzekł mu: Nie nalazłem jej, lecz i ludzie miejsca onego powiedali mi, że tam nigdy nie siedziała wszetecznica.    Rzekł Juda: Niechże sobie ma: kłamstwa iście nam zadać nie może, jam posłał koźlę, którem był obiecał, a tyś jej nie nalazł.    Alić po trzech miesiącach powiedziano Judzie, mówiąc: Wystąpiła Tamar, niewiastka twoja, i zda się, że się żywot jej wzdyma. I rzekł Juda: Wywiedźcie ją, aby była spalona.    Którą gdy wiedziono na śmierć, posłała do świekra swego, mówiąc: Z tego męża, którego te rzeczy są, jam poczęła: poznaj, czyj to pierścień i manella, i laska.    Który poznawszy swe dary rzekł: Sprawiedliwsza nad mię, żem jej nie dał Seli, synowi memu. Wszakoż więcej jej nie uznał.    A gdy przychodził czas porodzenia, ukazały się bliźnięta w żywocie. A w samym wychodzeniu dziatek, jeden wyścibił rękę, na której baba uwiązała nić czerwoną, mówiąc:    Ten naprzód wynidzie.    Ale gdy on zaś wciągnął rękę, wyszedł drugi, i rzekła niewiasta: Czemu przerwana jest dla ciebie przegroda? I z tej przyczyny nazwano imię jego Fares.    Potym wyszedł brat jego, na którego ręce była nić czerwona: którego nazwała Zarą. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible