Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28

Biblia Jakuba Wujka*

Ewangelia Mateusza

Rozdział 26

  I zstało się, gdy dokończył Jezus tych wszytkich mów, rzekł uczniom swoim:    Wiecie, iż po dwu dniu Pascha będzie, a syn człowieczy będzie wydan, aby był ukrzyżowan.    Tedy się zebrali przedniejszy kapłani i starszy z ludu do dworu nawyższego kapłana, którego zwano Kaifaszem.    I naradzili się, aby Jezusa zdradą poimali i zabili.    Lecz mówili: Nie w dzień święty, aby snadź nie zstał się rozruch między ludem.    A gdy Jezus był w Betanijej w domu Szymona trędowatego,    przystąpiła do niego niewiasta, mając alabastr olejku drogiego, i wylała na głowę jego, gdy u stołu siedział.    A widząc uczniowie, zagniewali się, mówiąc: Na coż ta utrata?    Abowiem możono to drogo przedać i rozdać ubogim.    A wiedząc Jezus, rzekł im: Przecz się przykrzycie tej niewieście? bo dobry uczynek przeciwko mnie uczyniła.    Abowiem zawsze ubogie macie z sobą, ale mnie nie zawsze macie.    Bo ta wylawszy ten olejek na ciało moje, uczyniła na pogrzeb mój.    Zaprawdę mówię wam: gdziekolwiek będzie przepowiadana ta Ewanielia po wszytkim świecie, i co ta uczyniła, będzie powiadano na jej pamiątkę.    Tedy odszedł jeden z dwunaście, którego zwano Judaszem Iskariotem, do przedniejszych kapłanów    i rzekł im: Co mi chcecie dać, a ja go wam wydam? A oni naznaczyli mu trzydzieści srebrnych.    A od onąd szukał pogody, aby go wydał.    W pierwszy tedy dzień przaśników przystąpili uczniowie do Jezusa, mówiąc: Gdzie chcesz, abyśmyć zgotowali jeść Pascha?    A Jezus rzekł: Idźcie do miasta, do niektórego, a rzeczcie mu: Mistrz mówi: Czas mój blisko jest, u ciebie czynię Pascha z uczniami mymi.    I uczynili uczniowie, jako im rozkazał Jezus, i zgotowali Pascha.    A gdy był wieczór, siedział ze dwiemanaście uczniów swoich.    A gdy oni jedli, rzekł: Zaprawdę powiadam wam, iż jeden z was mnie wyda.    I zasmuciwszy się barzo, poczęli każdy mówić: Azażem ja jest, Panie?    A on odpowiedając, rzekł: Który macza ze mną rękę w misie, ten mię wyda.    Synci człowieczy idzie, jako napisano o nim, ale biada onemu człowiekowi, przez którego syn człowieczy będzie wydan: dobrze mu było, aby się był nie narodził on człowiek.    A odpowiedając Judasz, który go wydał, rzekł: Azażem ja jest, Mistrzu? Rzekł mu: Tyś powiedział.    A gdy oni wieczerzali, wziął Jezus chleb i błogosławił, i łamał, i dawał uczniom swoim, i rzekł: Bierzcie i jedzcie: to jest ciało moje.    A wziąwszy kielich, dzięki czynił i dał im, rzekąc: Pijcie z tego wszyscy.    Abowiem ta jest krew moja nowego testamentu,* która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. [komentarz AS: taka pisownia "nowego testamentu" u Wujka]    A powiedam wam, nie będę pił odtychmiast z tego owocu winnej macice aż do dnia onego, gdy ji będę pił z wami nowy w królestwie ojca mego.    I hymn odprawiwszy, wyszli na górę oliwną.    Tedy im rzekł Jezus: Wszyscy wy zgorszenie weźmiecie ze mnie tej nocy. Abowiem jest napisano: Uderzę pasterza i rozproszą się owce trzody.    Lecz gdy zmartwychwstanę, uprzedzę was do Galilejej.    A odpowiedając Piotr, rzekł jemu: Choćby się wszyscy zgorszyli z ciebie, ja nigdy się nie zgorszę.    Rzekł mu Jezus: Zaprawdę powiedam ci, iż tej nocy, pierwej niż kur zapoje, trzykroć się mnie zaprzysz.    Rzekł mu Piotr: Choćby mi też z tobą przyszło umrzeć, nie zaprze się ciebie. Także i wszyscy uczniowie mówili.    Tedy przyszedł Jezus z nimi do wsi, którą zowią Getsemani, i rzekł uczniom swoim: Siedźcie tu, aż pójdę ondzie i będę się modlił.    A wziąwszy Piotra i dwu synów Zebedeuszowych, począł się smucić i tesknić sobie.    Tedy im rzekł: Smętna jest dusza moja aż do śmierci, czekajcie tu a czujcie się ze mną.    A postąpiwszy trochę, padł na oblicze swoje, modląc się i mówiąc: Ojcze mój, jeśli można rzecz, niechaj odejdzie ode mnie ten kielich, wszakże nie jako ja chcę, ale jako ty.    I przyszedł do uczniów swoich, i nalazł je śpiące, i rzekł Piotrowi: Tak? Nie mogliście jednej godziny czuć ze mną?    Czujcie a módlcie się, abyście nie weszli w pokusę. Duchci wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe.    Zasię powtóre odszedł i modlił się, rzekąc: Ojcze mój, jeśli nie może ten kielich odejść, jedno abym go pił, niech się dzieje wola twoja.    I przyszedł powtóre, i nalazł je śpiące, abowiem były oczy ich obciążone.    A zostawiwszy je, zaś odszedł i trzeci raz się modlił, tęż mowę mówiąc.    Tedy przyszedł do uczniów swoich i rzekł im: Już śpicie i odpoczywajcie: oto przybliżyła się godzina, a syn człowieczy będzie wydan w ręce grzeszników.    Wstańcie, pódźmy: oto się przybliżył, który mię wyda.    A gdy on jeszcze mówił, oto Judasz, jeden ze dwunaście, przyszedł, a z nim wielka rzesza z mieczami i z kijmi, posłani od przedniejszych kapłanów i starszych ludu.    A który go wydał, dał im znak, mówiąc: Któregokolwiek pocałuję, ten ci jest: imajcie go.    I natychmiast przystąpiwszy do Jezusa, rzekł: Bądź pozdrowion, Rabbi. I pocałował go.    A Jezus rzekł mu: Przyjacielu, na coś przyszedł? Tedy przystąpili i rzucili się na Jezusa, i poimali go.    A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnąwszy rękę, dobył korda swego, a uderzywszy sługę książęcia kapłańskiego, uciął ucho jego.    Tedy rzekł mu Jezus: Obróć kord swój na miejsce jego, abowiem wszyscy, którzy miecz biorą, mieczem poginą.    Czyli mnimasz, abym nie mógł prosić ojca mego, a stawiłby mi teraz więcej niż dwanaście hufców Anjołów?    Jakoż się tedy wypełnią pisma, iż się tak musi zstać?    Onej godziny mówił Jezus rzeszam: Wyszliście jako na zbójcę z mieczmi, z kijmi, poimać mię. Siedziałem na każdy dzień u was, ucząc w kościele, a nie poimaliście mię?    A to się wszytko działo, aby się wypełniły pisma prorockie. Tedy uczniowie wszyscy opuściwszy go, pouciekali.    A oni poimawszy Jezusa, wiedli go do Kajfasza, nawyższego kapłana, gdzie się byli zebrali doktorowie i starszy.    A Piotr szedł za nim z daleka aż do dworu nawyższego kapłana. A wszedszy tam, siedział z sługami, aby widział koniec.    A przedniejszy kapłani i wszytka rada siedząca szukali fałszywego świadectwa przeciwko Jezusowi, aby go o śmierć przyprawili.    I nie naleźli, acz wiele fałszywych świadków przychodziło. A na koniec przyszli dwa fałszywi świadkowie    i rzekli: Ten mówił: Mogę zepsować kościół Boży, a po trzech dniach zasię ji zbudować.    A wstawszy nawyższy kapłan, rzekł mu: Nic nie odpowiedasz na to, co ci przeciwko tobie świadczą?    Lecz Jezus milczał. A przedniejszy kapłan rzekł mu: Poprzysięgam cię przez Boga żywego, abyś nam powiedział, jeśliś ty jest Chrystus, syn Boży?    Rzekł mu Jezus: Tyś powiedział. Jednak powiadam wam, odtąd ujźrzycie syna człowieczego siedzącego na prawicy mocy Bożej i przychodzącego w obłokach niebieskich.    Tedy nawyższy kapłan rozdarł szaty swoje, mówiąc: Zbluźnił! Cóż dalej potrzebujemy świadków? Otoście teraz słyszeli bluźnierstwo:    co się wam zda? A oni odpowiadając, rzekli: Winien jest śmierci!    Tedy plwali na oblicze jego i bili go kułakami, a drudzy policzki twarzy jego zadawali,    mówiąc: Prorokuj nam, Chrystusie, kto jest, który cię uderzył?    A Piotr siedział przed domem na podwórzu i przystąpiła do niego jedna służebnica, mówiąc: I tyś był z Jezusem Galilejskim.    A on się zaprzał przed wszytkiemi, rzekąc: Nie wiem, co mówisz.    A gdy on wychodził ze drzwi, ujźrzała go druga służebnica i rzekła tym, co tam byli: I ten był z Jezusem Nazareńskim.    A powtóre zaprzał się z przysięgą, iż nie znam człowieka.    A mało potym przystąpili, którzy stali, i rzekli Piotrowi: Prawdziwieś i ty jest z nich, bo i mowa twoja cię wydawa.    Tedy począł przeklinać i przysięgać, iż nie znał człowieka. A natychmiast kur zapiał.    I wspomniał Piotr na słowo Jezusowe, które mu był rzekł: Pierwej niż kur zapoje, trzykroć się mnie zaprzysz. A wyszedszy z dworu, gorzko płakał. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible