Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24

Biblia Jakuba Wujka*

Ewangelia Łukasza

Rozdział 19

  A wszedszy, szedł przez Jerycho.    A oto mąż imieniem Zacheusz, który był przedniejszym celnikiem, a on bogatym.    I starał się, aby widział Jezusa, co by zacz był. A nie mógł przed rzeszą, bo był mały wzrostem.    A bieżawszy naprzód, wstąpił na drzewo płonnej figi, aby go ujźrzał, bo tamtędy iść miał.    A gdy przyszedł na miejsce, pojźrzawszy wzgórę Jezus, ujźrzał go i rzekł do niego: Zacheuszu, zstąp prędko, abowiem dziś potrzeba mi mieszkać w domu twoim.    I prędko zstąpił, i przyjął go z radością.    A widząc wszyscy, szemrali, mówiąc: Iż zstąpił do człowieka grzesznego.    A stanąwszy Zacheusz, rzekł do Pana: Oto, Panie, połowicę dóbr moich dawam ubogim, a jeślim kogo w czym oszukał, wracam we czwórnasób.    Rzekł Jezus do niego: Iż się dzisia zbawienie zstało temu domowi, dlatego że i on jest synem Abrahamowym.    Bo przyszedł syn człowieczy szukać i zbawiać, co było zginęło.    Gdy oni tego słuchali, dokładając, powiedział podobieństwo, dlatego że był blisko Jeruzalem, a iż mniemali, że się wnet królestwo Boże okazać miało.    Rzekł tedy: Człowiek niektóry zacny jachał w daleką krainę wziąć sobie królestwo i wrócić się.    I przyzwawszy dziesiąci sług swych, dał im dziesięć grzywien i rzekł do nich: Handlujcie, aż przyjadę.    A mieszczanie jego mieli go w nienawiści i wyprawili za nim poselstwo, mówiąc: Nie chcemy, aby ten królował nad nami.    I zstało się, że się wrócił, dostawszy królestwa. I rozkazał wezwać sług, którym dał pieniądze, aby wiedział, co by każdy z nich zarobił.    I przyszedł pierwszy, mówiąc: Panie, grzywna twa dziesięć grzywien dostała.    I rzekł mu: Dobrze, sługo dobry: iżeś był na male wiernym, będziesz miał władzą nad dziesiącią miast.    Przyszedł i drugi, rzekąc: Panie, grzywna twa pięć grzywien uczyniła.    Rzekł i temu: I ty bądź nad piącią miast.    A drugi przyszedł, mówiąc: Panie, oto grzywna twoja, którąm miał zachowaną w chustce.    Bom się bał ciebie, żeś jest człowiek srogi: bierzesz, czegoś nie położył, a żniesz, czegoś nie siał.    Rzekł mu: Z ust twych sądzę cię, zły sługo: wiedziałeś, żem ja jest człowiek srogi, biorąc, czegom nie położył, i żnąc, czegom nie siał.    A przeczżeś nie dał pieniędzy moich na bank, abych ja, przyjechawszy, z lichwą je był wżdam wyciągnął?    I rzekł tam stojącym: Weźmicie od niego grzywnę, a dajcie temu, który ma grzywien dziesięć.    I rzekli mu: Panie, ma dziesięć grzywien.    A powiadam wam, iż wszelkiemu, który ma, będzie dano: a od tego, który nie ma, i co ma będzie odjęto od niego.    Wszakże nieprzyjacioły moje, one, co nie chcieli, abym królował nad nimi, przywiedźcie tu a pobijcie przede mną.    A to rzekszy, szedł wprzód, idąc do Jeruzalem.    I zstało się, gdy się przybliżył do Betfagi i Betanijej, u góry, którą zową Oliwną, posłał dwu uczniów swoich,    mówiąc: Idźcie do miasteczka, które jest przeciwko, do którego wszedszy, najdziecie źrzebię oślice uwiązane, na którym żaden człowiek nigdy nie siedział: Odwiążcie je i przywiedźcie.    A jeśliby was kto spytał: Przecz odwięzujecie? tak mu rzeczecie: Iż posługi jego Pan chce.    I odeszli, którzy byli posłani, i znaleźli, jako im powiedział, oślę stojące.    Gdy tedy odwięzowali oni oślę, rzekli panowie jego do nich: Przecz odwięzujecie oślę?    A oni powiedzieli: Iż go Panu potrzeba.    I wiedli je do Jezusa. I wrzuciwszy szaty swe na oślę, wsadzili Jezusa.    A gdy jachał, słali szaty swe na drodze.    A gdy się już przybliżał tam, gdzie się spuszczają z góry Oliwnej, poczęły wszytkie rzesze uczniów zstępujących, weseląc się, chwalić Boga głosem wielkim ze wszytkich cudów, które widzieli,    mówiąc: Błogosławiony, który idzie król w imię Pańskie! Pokój na niebie, a chwała na wysokości!    A niektórzy Faryzeuszowie z rzesz rzekli do niego: Nauczycielu, nałaj uczniom twoim.    Którym on rzekł: Powiadam wam, iż jeśliby ci milczeli, kamienie wołać będą.    A gdy się przybliżył, ujźrzawszy miasto, płakał nad nim, mówiąc:    Iż gdybyś i ty poznało i w ten dzień twój, co ku pokojowi twemu, a teraz zakryto jest od oczu twoich.    Abowiem przyjdą na cię dni i obtoczą cię nieprzyjaciele twoi wałem, i oblęgą cię, i ścisną cię zewsząd,    i na ziemię cię obalą, i syny twoje, którzy w tobie są, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu: dlatego iżeś nie poznało czasu nawiedzenia twego.    A wszedszy do kościoła, począł wyganiać przedające w nim i kupujące,    mówiąc im: Napisano: Iż dom mój dom modlitwy jest. A wyście ji uczynili jaskinią zbójców.    I uczył na każdy dzień w kościele. Lecz przedniejszy kapłani i Doktorowie, i celniejszy z ludu szukali go stracić,    ale nie najdowali, co by mu uczynić. Abowiem wszytek lud barzo pilnie go słuchał. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible