Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24

Biblia Jakuba Wujka*

Ewangelia Łukasza

Rozdział 22

  I przybliżał się dzień święty Przaśników, który zową Pascha.    A szukali przedniejszy kapłani i Doktorowie, jakoby Jezusa zabili, ale się bali ludu.    I wstąpił szatan w Judasza, którego zwano Iszkariotem, jednego ze dwunaście.    I odszedł, i zmówił się z przedniejszymi kapłany i z przełożonymi, jakoby go im wydał.    I uradowali się, i postanowili dać mu pieniądze.    I obiecał. I szukał sposobnego czasu, jakoby go im wydał bez rzeszej.    I przyszedł dzień Przaśników, którego było potrzeba zabić Paschę.    I posłał Piotra i Jana, mówiąc: Szedszy, zgotujcie nam Paschę, abyśmy pożywali.    A oni rzekli: Gdzie chcesz, abyśmy nagotowali?    I rzekł do nich: Oto, gdy wy wnidziecie do miasta, potka się z wami człowiek, niosąc dzban wody. Idźcież za nim do domu, do którego wnidzie,    a powiecie gospodarzowi domu: Nauczyciel mówi tobie: Gdzie jest złożenie, kędy bym jadł Paschę z uczniami moimi?    A on wam ukaże wieczerznik wielki, usłany: tamże nagotujcie.    A odszedszy, naleźli, jako im powiedział, i zgotowali Paschę.    A gdy przyszła godzina, usiadł i dwanaście apostołów z nim.    I rzekł im: Pożądaniem pożądałem pożywać tej Paschy z wami, pierwej niżbym cierpiał.    Boć wam powiadam: że odtąd nie będę jeść tego, ażby się wypełniło w królestwie Bożym.    A wziąwszy kielich, dzięki czynił i rzekł: Weźmicie a podzielcie między się.    Abowiem wam powiedam, żeć nie będę pił z owocu macice winnej, ażby przyszło królestwo Boże.    A wziąwszy chleb, dzięki czynił i łamał, i dał im, mówiąc: To jest ciało moje, które się za was dawa. To czyńcie na pamiątkę moję.    Także i kielich, po wieczerzy, mówiąc: Ten jest kielich nowy testament we krwi mojej, który za was wylan będzie.    Wszakoż oto ręka tego, co mię wydaje, ze mną jest na stole.    A synci człowieczy idzie według tego, co postanowiono jest: wszakoż biada człowiekowi onemu, przez którego będzie wydan.    A oni poczęli się między sobą pytać, który by z nich był, co by to uczynić miał.    A wszczął się też między nimi spór, który by się z nich zdał być więtszym.    I rzekł im: Królowie narodów panują nad nimi, a którzy nad nimi władzą mają, zowią je dobrodziejmi.    Lecz wy nie tak: ale który jest między wami więtszy, niech będzie jako mniejszy, a przełożony jako służący.    Abowiem któż więtszy: tenli, co siedzi u stołu, czy ten, co służy? Izali nie ten, który siedzi? A jam jest w pośrzodku was, jako który służy.    Lecz wy jesteście, którzyście wytrwali przy mnie w pokusach moich.    A ja wam odkazuję królestwo, jako mi odkazał Ociec mój,    abyście jedli i pili u stołu mego w królestwie moim i siedzieli na stolicach, sądząc dwojenaście pokolenie Izraelskie.    I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie, oto szatan pożądał was, aby przesiał jako pszenicę:    alem ja prosił za tobą, aby nie ustała wiara twoja. A ty, niekiedy nawróciwszy się, potwierdzaj bracią twoję.    Który mu rzekł: Panie, z tobą jestem gotów i do więzienia, i na śmierć iść.    A on rzekł: Powiadam ci, Pietrze, nie zapoje dziś kur, aż się trzykroć zaprzysz, że mię nie znasz.    I rzekł im: Gdym was posyłał bez mieszka i tajstry, i butów, zali wam czego nie dostawało? A oni rzekli: Niczego.    Rzekł im tedy: Ale teraz, kto ma mieszek, niech weźmie także i tajstrę, a kto nie ma, niech przeda płaszcz swój, a kupi miecz.    Abowiem powiadam wam, iż jeszcze to, co napisano jest, potrzeba, aby się we mnie wypełniło: I policzon jest między złośnikami. Boć te rzeczy, które o mnie są, koniec mają.    A oni rzekli: Panie, oto tu dwa miecze. A on im rzekł: Dosyć jest.    I wyszedszy, szedł wedle zwyczaju na Górę Oliwną. Aza nim też szli i uczniowie.    A gdy przyszedł na miejsce, rzekł im: Módlcie się, abyście nie weszli w pokuszenie.    A on oddalił się od nich, jakoby mógł zacisnąć kamieniem, a klęknąwszy na kolana, modlił się,    mówiąc: Ojcze, jeśli chcesz, przenieś ode mnie ten kielich. A wszakże nie moja wola, ale twoja niechaj się zstanie.    I ukazał się mu Anjoł z nieba, posilając go. A będąc w ciężkości, dłużej się modlił.    I zstał się pot jego jako krople krwie zbiegającej na ziemię.    A gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów swych, nalazł je śpiące od smutku.    I rzekł im: Czemu śpicie? Wstańcie, módlcie się, byście nie weszli w pokuszenie.    A gdy on jeszcze mówił, oto rzesza i którego zwano Judaszem, jeden ze dwunaście, przed nimi szedł i przystąpił do Jezusa, aby go pocałował.    A Jezus mu rzekł: Judaszu, pocałowaniem wydawasz Syna człowieczego?    A widząc ci, którzy przy nim byli, co się dziać miało, rzekli mu: Panie, mamyli bić mieczem?    I uderzył jeden z nich sługę nawyższego kapłana i uciął ucho jego prawe.    A Jezus odpowiedziawszy, rzekł: Zaniechajcie aż póty. A dotknąwszy ucha jego, uzdrowił go.    I rzekł Jezus do onych, którzy byli przeciw niemu przyszli, przedniejszych kapłanów i kościelnych urzędników, i starszych: Wyszliście jako na zbójcę z mieczmi i z kijmi?    Gdym na każdy dzień bywał z wami w kościele, nie zściągnęliście rąk na mię: aleć ta jest godzina wasza i moc ciemności.    A pojmawszy go, prowadzili w dom najwyższego kapłana, a Piotr za nim szedł z daleka.    A nanieciwszy ogień pośrzód sieni, gdy siedli w koło, był Piotr między nimi.    Którego ujźrzawszy niektóra służebnica u światła siedzącego i przypatrzywszy mu się, rzekła: I ten z nim był.    A on się go zaprzał, mówiąc: Niewiasto, nie znam go.    A maluczko potym ujźrzawszy go drugi, rzekł: I ty jesteś z onych. A Piotr rzekł: O człowiecze, nie jestem.    A gdy czas wyszedł jakoby jednej godziny, inszy niektóry twierdził, mówiąc: Prawdziwie i ten z nim był: bo i Galilejczyk jest.    A Piotr powiedział: Człowiecze, nie wiem, co mówisz. A natychmiast, gdy on jeszcze mówił, zapiał kur.    A Pan obróciwszy się, pojźrzał na Piotra. I wspomniał Piotr na słowo Pańskie, jako był powiedział: Iż pierwej niż kur zapieje, trzykroć się mnie zaprzysz.    A Piotr wyszedszy precz, gorzko płakał.    Lecz mężowie, którzy go trzymali, nagrawali go, bijąc.    I zakryli go, i bili oblicze jego, i pytali go, mówiąc: Prorokuj, kto jest, co cię uderzył?    I wiele inych rzeczy, bluźniąc, mówili przeciw niemu.    A gdy był dzień, zeszli się starszy z ludu i przedniejszy kapłani i Doktorowie i przywiedli go do rady swej, mówiąc: Jeśliś ty jest Chrystus, powiedz nam.    I rzekł im: Jeśli wam powiem, nie uwierzycie mi,    a jeśli i spytam, nie odpowiecie mi ani wypuścicie.    Lecz odtąd będzie Syn człowieczy siedział na prawicy mocy Bożej.    I rzekli wszyscy: Toś ty jest Syn Boży? Który rzekł: Wy powiadacie, żem ja jest.    A oni rzekli: Cóż jeszcze potrzebujemy świadectwa? bośmy sami słyszeli z ust jego. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible