Biblia Tysiąclecia*

Księga Wyjścia

Autor:
Mojżesz, Jozue i inni autorzy lub redaktorzy mniejszych jednostek literackich na przestrzeni wieków.
Czas:
(1) Opisywanych wydarzeń: 1876-1444 r. p. Chr., tj. od śmierci Józefa w Egipcie do wzniesienia przybytku (Wj 40:17; 1Krl 6:1); (2) redakcji Księgi: mniejsze jednostki literackie mogły powstać w czasach Mojżesza, tj. 2. poł. XV w. p. Chr. (Lb 33:2; Pwt 31:24).
Miejsce:
Obszary wędrówek i pobytu bohaterów ksiąg.
Cel:
Ukazanie tworzenia się narodu izraelskiego.
Temat:
Bóg Dawcą przymierza i prawa.


* Opis księgi zredagowany na bazie wstępów do Przekładu Dosłownego SNP EIB.

Rozdział 1

  Oto imiona synów Izraela, którzy razem z Jakubem przybyli do Egiptu. Każdy zaś przyszedł ze swoją rodziną:    Ruben, Symeon, Lewi, Juda;    Issachar, Zabulon i Beniamin;    Dan, Neftali, Gad i Aser.    Było zaś wszystkich potomków Jakuba siedemdziesiąt osób, Józef zaś już był w Egipcie.    Potem umarł Józef i wszyscy jego bracia, i całe to pokolenie.    A synowie Izraela rozradzali się, pomnażali, potężnieli i umacniali się coraz bardziej, tak że cały kraj się nimi napełnił.    Lecz rządy w Egipcie objął nowy król, który nie znał Józefa.    I rzekł do swego ludu: Oto lud Izraelitów jest liczniejszy i potężniejszy od nas.    Roztropnie przeciw niemu wystąpmy, ażeby się przestał rozmnażać. W przypadku bowiem wojny mógłby się połączyć z naszymi wrogami i walczyć przeciw nam, aby wyjść z tego kraju.    Ustanowiono nad nim przełożonych robót przymusowych, aby go uciskali ciężkimi pracami. Budowano wówczas dla faraona miasta na składy: Pitom i Ramses.    Ale im bardziej go uciskano, tym bardziej się rozmnażał i rozrastał, co jeszcze potęgowało wstręt do Izraelitów.    Egipcjanie bezwzględnie zmuszali synów Izraela do ciężkich prac    i uprzykrzali im życie uciążliwą pracą przy glinie i cegle oraz różnymi pracami w polu. Do tych wszystkich prac przymuszano ich bezwzględnie.    Potem do położnych u kobiet hebrajskich, z których jedna nazywała się Szifra, a druga Pua, powiedział król egipski    te słowa: Jeśli będziecie przy porodach kobiet hebrajskich, to patrzcie na płeć noworodka. Jeśli będzie chłopiec, to winnyście go zabić, a jeśli dziewczynka, to zostawcie ją przy życiu.    Lecz położne bały się Boga i nie wykonały rozkazu króla egipskiego, pozostawiając przy życiu chłopców.    I wezwał król egipski położne, mówiąc do nich: Czemu tak czynicie i czemu pozostawiacie chłopców przy życiu?    One odpowiedziały faraonowi: Kobiety hebrajskie nie są podobne do Egipcjanek; są zdrowe, toteż rodzą wcześniej, zanim przybędzie do nich położna.    Bóg dobrze czynił położnym, a lud stawał się coraz liczniejszy i potężniejszy.    Ponieważ położne bały się Boga, również i im zapewnił On potomstwo.    Faraon wydał wtedy rozkaz całemu swojemu ludowi: Wszystkich nowo narodzonych chłopców wyrzucajcie do rzeki, a każdą dziewczynkę pozostawiajcie przy życiu. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Tysiąclecia, wydanie V.
Prawo autorskie © 1999, Pallottinum. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Copyright © 1999 by Pallottinum. All rights reserved.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible