Literacki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150

Biblia Warszawska*

Księga Psalmów

Psalm 73

Czy pomyślność bezbożnych jest trwała?
  Psalm Asafowy. Zaiste, dobry jest Bóg dla tego, kto prawy, Dla tych, którzy są czystego serca.    Co do mnie - omal nie potknęły się nogi moje, Omal nie pośliznęły się kroki moje,    Bo zazdrościłem zuchwałym, Widząc pomyślność bezbożnych.    Albowiem nie mają żadnych utrapień, Zdrowe i krzepkie jest ich ciało.    Znoju śmiertelników nie doznają I nie spadają na nich ciosy, Jak na innych ludzi.    Przeto pycha jest ich naszyjnikiem, A przemoc szatą, która ich okrywa.    Obnoszą się dumnie ze swą otyłością, Serce ich jest pełne złych myśli.    Szydzą i mówią przewrotnie, Wyniośle przechwalają się grabieżą.    Przeciwko niebu podnoszą gęby swoje, A język ich pełza po ziemi.    Dlatego lud mój zwraca się do nich I nagannego nic w nich nie znajduje.    I mówią: Jakożby mógł dowiedzieć się Pan? Czy Najwyższy wie o tym?    Oto takimi są bezbożni: Zawsze szczęśliwi, gromadzący bogactwa.    Czy więc na próżno w czystości zachowywałem serce moje I w niewinności obmywałem ręce moje?    Albowiem co dzień znoszę ciosy I jestem smagany każdego rana.    Gdybym pomyślał: Będę tak mówił, jak oni, To byłbym zdradził ród twoich dzieci.    Chciałem to tedy zrozumieć, Lecz niezwykle trudne mi się to wydało,    Dopókim nie dotarł do tajemnic Bożych I nie zrozumiałem kresu ich.    Zaprawdę, stawiasz ich na śliskim gruncie, Strącasz ich w zagładę.    Jakże nagle niszczeją, Znikają, giną z przerażenia.    Jak pierzcha sen, gdy się człowiek budzi, Tak Ty, Panie, gdy się ockniesz, wzgardzisz ich mrzonkami.    Gdy rozgoryczone było serce moje, A w nerkach czułem kłucie,    Byłem głupi i nierozumny, Byłem jak zwierzę przed tobą.    Bo przecież jam zawsze z tobą; Tyś ujął prawą rękę moją.    Prowadzisz mnie według rady swojej, A potem przyjmiesz mnie do chwały.    Kogóż innego mam w niebie, jeśli nie ciebie? I na ziemi w nikim innym nie mam upodobania!    Chociaż ciało i serce moje zamiera, To jednak Bóg jest opoką serca mego i działem moim na wieki.    Bo oto ci, którzy oddalają się od ciebie, zginą: Wytracasz wszystkich, którzy nie dochowują ci wierności.    Lecz moim szczęściem być blisko Boga. Pokładam w Panu, w Bogu nadzieję moją, Aby opowiadać o wszystkich dziełach twoich. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

© Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa, 1975

aktualizacja modułu: 2020-07-01

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible