i nie który stał się słabym w wierze nie dostrzegał jego samego ciało już które jest uczynione martwym stu lat gdzieś będąc i uśmiercone łono Sary

I nie osłabł w wierze, choć rozumiał, że jego ciało jest już obumarłe – jako (człowieka) liczącego około stu lat – oraz że obumarłe jest łono Sary.*[*10 17:17; 650 11:11]

i nie stawszy się bezsilnym (w) wierze, zrozumiał*, (że) jego samego ciało [już] uczyniwszy się martwym**, stuletni gdzieś będąc, i umartwienie*** łona Sary****, [* Inne lekcje: "nie zrozumiał"; "ale zrozumiał".] [** Sens: jest zmartwiałe, jest w stanie uwiądu.] [*** To polskie słowo należy tu rozumieć według sensu etymologicznego: obumarłość, uwiąd. Jest ono w zdaniu dopełnieniem bliższym po "zrozumiał".] [**** Zdanie od słów "i nie stawszy się bezsilnym" do "Sary" wykazuje naruszenie porządku logicznego. Można je tłumaczyć zastosowaniem figury retorycznej, nazywanej hysteron proteron lub histerologią. Kolejność czynności musiała być odwrotna, niż podał autor. Pierwsza mianowicie była świadomość swojej starości i starczego uwiądu Sary, druga - zachowanie wiary mimo tej świadomości. W wolnym zatem przekładzie porządek powinien być taki: Abraham wiedział, że jego ciało poddało się już uwiądowi. miał przecież około stu lat. i że łono Sary też już obumarło, a jednak nie osłabła jego wiara. Ten nieporządek w następstwie czynności można wyjaśnić jeszcze w taki sposób: wypowiedź od słów "zrozumiał, że jego samego" do "Sary" należy uznać za zdanie wtrącone, a początkowe słowa w. 20 połączyć bezpośrednio z początkowymi słowami w. 19. Według tej interpretacji wolny przekład miałby taki porządek: Abraham nie osłabł w wierze - wiedział, że jego ciało poddało się już uwiądowi, miał przecież około stu lat, i że łono Sary też już obumarło - względem zaś obietnicy Boga. Przeciwko tej drugiej interpretacji przemawia użycie spójnika "zaś" na początku w. 20.]

i nie który stał się słabym (w) wierze nie dostrzegał jego samego ciało już które jest uczynione martwym stu lat gdzieś będąc i uśmiercone łono Sary