Dynamiczny
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31

Nowa Biblia Gdańska*

Księga Przysłów

Rozdział 31

  Słowa Lemuela, króla Masy, którymi napomniała go jego matka.    Co ci mam powiedzieć, mój synu? Co, synu mojego łona? Co mam ci powiedzieć; temu, dla którego uczyniłam tyle ślubów?    Nie oddawaj kobietom swojej siły; ani twych zabiegów tym, którzy niszczą królów.    Nie królom, Lemuelu, nie królom przystoi pić wino, ani panom pytać o mocny napój.    By pijąc, nie zapomniał, co jest Prawem oraz nie spaczył Prawa wszystkich dzieci niedoli.    Dajcie napój temu, co ginie; a wino tym, których dusza jest rozgoryczona.    Niech pije, by zapomniał o swojej biedzie i więcej nie pamiętał o swej trosce.    Otwieraj twoje usta za niemym; w sprawie wszystkich, co giną.    Otwieraj twoje usta, sądź sprawiedliwie, broń sprawy biednego i uciśnionego.    Dzielną kobietę – któż ją znajdzie? Daleko ponad korale sięga jej wartość.    Na niej polega serce męża, i nie zabraknie mu dobytku.    Dobrze mu świadczy – a nie źle, po wszystkie dni swojego życia.    Szuka wełny i lnu; ochoczo się krząta swą dłonią.    Podobna jest do okrętów kupca, bowiem z daleka sprowadza swój chleb.    Wstaje dopóki jeszcze noc; wydziela żywność dla swojego domu i zwykłe zatrudnienie dla swych służebnic.    Myśli o polu i je nabywa; zasadza winnicę z owocu swoich rąk.    Mocą przepasuje swe biodra i krzepko porusza swe ramiona.    Uważa, by dobry był jej produkt; w nocy nie gaśnie jej światło.    Swoją ręka sięga po wrzeciona, a jej palce ujmują przęślicę.    Swoją dłoń otwiera biednemu i swe ręce wyciąga ku ubogiemu.    Nie obawia się śniegu na swoim domu, bo cały jej dom ubrany jest w szkarłat.    Sporządza sobie kobierce; bisior i purpura stanowią jej szatę.    Jej mąż jest poważany w bramach, gdy zasiada ze starszyzną kraju.    Przygotowuje też zarzutki i je sprzedaje, a pas podaje kramarzowi.    Jej strojem jest moc, wspaniałość i z uśmiechem spogląda na przyszły dzień.    Swe usta otwiera z mądrością, a na jej języku uprzejma nauka.    Czuwa nad porządkiem swojego domu i chleba próżniactwa nie jada.    Jej synowie występują i nazywają ją szczęśliwą, a jej mąż ją wysławia:    Wiele niewiast dzielnie się pokazało, jednak ty przewyższasz je wszystkie.    Ułudą jest wdzięk, a piękność ulotna; lecz bogobojna niewiasta godna jest chwały.    Oddajcie jej owoc jej rąk, a w bramach niechaj ją sławią jej czyny. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Nowa Biblia Gdańska

przekład

Śląskiego Towarzystwa Biblijnego

2012

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible