1. Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, oraz Tymoteusz, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, a także do wszystkich świętych w całej Achai:  2. łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i od Pana, Jezusa Chrystusa.  3. Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiego umocnienia.  4. On nas umacnia w każdej naszej udręce, abyśmy i my mogli umacniać cierpiących różne udręki tym umacnianiem, którego sami doznajemy od Boga.  5. Bo jak wielkie są w nas cierpienia Chrystusa, tak wielkie jest także umacnianie nas dzięki Chrystusowi.  6. Gdy zatem udrękę cierpimy — to dla waszego umocnienia i zbawienia; gdy umocnienia doznajemy — to dla waszego umocnienia, które się okazuje w cierpliwym znoszeniu tych samych cierpień, które i my znosimy.  7. A mocna jest nasza nadzieja co do was, bo wiemy, że tak jak jesteście uczestnikami cierpień, tak i umocnienia.  8. Bo nie chcemy, bracia, byście nie wiedzieli o udręce, która nas dosięgła w Azji; że nadmiernie i ponad siły zostaliśmy przyciśnięci, tak że zaczęliśmy już wątpić, czy przeżyjemy.  9. Ale właśnie w sobie samych mamy wyrok śmierci, abyśmy nie polegali na sobie, lecz na Bogu, który wskrzesza umarłych.  10. I On nas uratował od tak bliskiej już śmierci i ratować będzie. W Nim mamy nadzieję, że nadal będzie ratował,  11. jeśli i wy nam pomożecie modlitwą za nas, aby [dana] nam za sprawą wielu osób łaska spowodowała modlitwę dziękczynną za nas z racji wielu.  12. Bo naszym powodem do chluby jest świadectwo naszego sumienia, że postępowaliśmy na tym świecie, a zwłaszcza u was, z prostotą i szczerością, pochodzącą od Boga, i nie [opieraliśmy się] na mądrości doczesnej, lecz na łasce Boga.  13. Bo i teraz nie piszemy wam o czymś innym niż o tym, co właśnie czytacie i co rozumiecie. A mam nadzieję, że do końca tak rozumieć będziecie,  14. jak już nas częściowo zrozumieliście, że w dniu Pana naszego, Jezusa, tak samo my waszą, jak wy naszą chlubą będziemy.  15. I z takim właśnie przeświadczeniem najpierw do was przyjść chciałem, abyście po raz drugi dostąpili łaski  16. i by przy waszej pomocy udać się do Macedonii, a z Macedonii znowu przyjść do was i być przez was wyprawionym do Judei.  17. Czy więc tak zamierzając, działałem lekkomyślnie? I gdy co zamierzam, to dla przelotnej zachcianki zamierzam, tak że u mnie „tak, tak” byłoby i „nie, nie”?  18. Jak Bóg wierny, nasze słowo do was nie jest i „tak”, i „nie”!  19. Bo Syn Boży, Jezus Chrystus, ogłoszony wam przez nas, a dzięki mnie także przez Sylwana i Tymoteusza, nie był i „tak”, i „nie”, lecz w Nim tylko „tak” było.  20. Bo ile [było] obietnic Boga, w Nim tylko „tak”; stąd i od nas przez Niego „amen, tak” Bogu na chwałę.  21. A tym, który nas i was równocześnie umacnia i namaszcza dla Chrystusa, jest Bóg.  22. On też nas pieczęcią oznaczył i On w sercach naszych umieścił Ducha jako porękę.  23. Na me życie, Bóg mi świadkiem, że tylko dla oszczędzenia was nie przybyłem dotąd do Koryntu!  24. Nie [znaczy to], że my władamy waszą wiarą, lecz że jesteśmy współtwórcami waszej radości, bo przecież trwacie w wierze.