Wówczas Dwunastu* ** zwołało rzeszę uczniów i powiedziało: Nie byłoby pożądane, gdybyśmy porzucili Słowo Boga, aby usługiwać przy stołach.[*Apostolskie rozwiązanie nasuwa wnioski: (1) Pierwszy kościół czuł się powołany, aby wychodzić naprzeciw nie tylko duchowym, ale i materialnym potrzebom ludzi. (2) Apostołowie nie lekceważyli trudności ani słabości ludzkich; musieli sobie uświadamiać, że odrodzenie, które jest nieodzownym początkiem duchowego życia, nie załatwia sprawy duchowego wzrostu, tj. dochodzenia przez wiarę do duchowej dojrzałości. (3) Apostołowie nie dali się odwieść od priorytetów: modlitwy, ewangelizacji i duszpasterstwa. (4) Grono duszpasterskie, jako najlepiej zorientowane w sytuacji wspólnoty, nie uchyliło się od odpowiedzialności za znalezienie rozwiązania (zob. 560 4:11-13). (5) Apostołowie uznali, że wraz z rozwojem liczebnym muszą się dokonywać zmiany organizacyjne – trzeba angażować dojrzałych duchowo i sprawnych organizacyjnie ludzi, a ludzie ci muszą dawać się angażować. (6) Przy wyborze rozwiązania uznano, że zasady muszą służyć ludziom, a nie odwrotnie. (7) Członkowie zgromadzenia powinni być darzeni zaufaniem jako zdolni do rozsądnego rozwiązywania własnych spraw. (8) Ustrój zgromadzenia daje się najlepiej porównać z ustrojem szkoły (zob. 510 14:23; 510 20:28; 560 4:11-13; 630 1:5). (9) Słuszne rozstrzygnięcia organizacyjne, pilnowanie modlitwy i usługiwania Słowem może zapewnić znaczny rozwój kościoła, 510 6:2L.][**510 1:26]

Przywoławszy do siebie zaś (ci) Dwunastu mnogość uczniów powiedzieli:,,Nie podobające się jest, (aby) my pozostawiwszy słowo Boga służyć* stołom. [* Składniej: "Nie jest miłe, abyśmy pozostawili słowo Boga, a służyli stołom".]

Przywoławszy zaś dwunastu mnóstwo uczniów powiedzieli nie podobające się jest nam pozostawiwszy Słowo Boga służyć stołom