Wtedy król zadrżał, wszedł do górnej komnaty nad bramą i zapłakał. I tak powtarzał, chodząc tam i z powrotem: Synu mój, Absalomie! Synu mój, synu mój, Absalomie! Obym* to ja zginął zamiast ciebie! O, Absalomie, mój synu, mój synu![*100 18:33L.]

Tedy się zasmucił król, i wstąpił na salę onej bramy, a płakał, i tak mówił idąc: Synu mój Absalomie, synu mój! Synu mój Absalomie! obym ja był umarł miasto ciebie! Absalomie, synu mój, synu mój!

Król tedy zasmuciwszy się, wstąpił na salę bramy i płakał. A idąc, tak mówił: Synu mój, Absalom! Absalom, synu mój! Kto by mi dał, abych ja umarł miasto ciebie, Absalom, synu mój, synu mój, Absalom!

Król zadrżał. Udał się do górnego pomieszczenia bramy i płakał. Chodząc, tak mówił: Synu mój, Absalomie! Absalomie, synu mój, synu mój! Obym ja umarł zamiast ciebie! Absalomie, mój synu, mój synu!

Wtedy król zadrżał i wstąpiwszy do górnej komnaty nad bramą, zaczął płakać. I chodząc tam i z powrotem tak wołał: Synu mój, Absalomie! Synu mój, synu mój, Absalomie! Obym to ja był umarł zamiast ciebie! Absalomie, synu mój, synu mój!

Wtedy król, wstrząśnięty, wszedł do komnaty na dachu nad bramą i wybuchnął płaczem; a idąc, mówił: ”Synu mój, Absalomie, synu mój, synu mój, Absalomie! Obym to ja umarł zamiast ciebie, Absalomie, synu mój, synu mój!”