I Mordochaj odszedł i we wszystkim postąpił tak, jak mu nakazała Estera.

Na te słowa Mordochaj odszedł i we wszystkim postąpił tak, jak mu nakazała Estera.

Tedy szedł Mardocheusz, i uczynił wszystko, co mu była rozkazała Estera.

Szedł tedy Mardocheusz i uczynił wszytko, co mu była Ester rozkazała.

I poszedł Mardocheusz, i uczynił stosownie do tego wszystkiego, co mu poleciła Estera.

Wtedy Mordochaj odszedł i postąpił dokładnie tak, jak mu nakazała Estera.

Mordochaj poszedł i zrobił wszystko, co mu nakazała Estera.

Mardocheusz odszedł i zrobił, jak mu poleciła Estera. (a) A wspominając wszystkie dzieła Pańskie, modlił się do PANA: (b) „PANIE, PANIE! Królu, który panujesz nad wszystkim! W Twojej mocy jest wszystko i nie ma nikogo, kto mógłby sprzeciwić się Tobie, jeśli zechcesz ocalić Izraela, (c) ponieważ to Ty stworzyłeś niebo i ziemię, i wszystko, co pod niebem godne jest podziwu. Ty jesteś Panem wszystkiego i nie ma nikogo, kto mógłby przeciwstawić się Tobie, PANU! (d) Ty wiesz wszystko! Ty wiesz, PANIE, że nie z powodu zuchwalstwa, pychy czy próżności nie złożyłem hołdu dumnemu Hamanowi, gdyż dla ocalenia Izraela gotów byłbym ucałować ślady jego stóp. (e) Uczyniłem tak, by nie przedkładać chwały ludzkiej nad chwałę Bożą. Nie złożę hołdu nikomu poza Tobą, moim PANEM! I nie czynię tego z powodu pychy! (f) A teraz PANIE, Boże, Królu, Boże Abrahama, oszczędź Twój lud! Oto zmierzają do naszej zguby i pragną zgładzić dziedzictwo, które od początku było Twoje. (g) Nie gardź Twą cząstką, którą wykupiłeś dla siebie z Egiptu. (h) Wysłuchaj moją prośbę i okaż zmiłowanie Twojemu dziedzictwu! Przemień nasz smutek w wesele, abyśmy żyli i wielbili Twe imię, PANIE! I nie pozwól, aby umilkły usta wielbiących Ciebie!”. (i) Podobnie wszyscy Izraelici wołali z mocą, bo śmierć stała im przed oczyma. (k) Podobnie królowa Estera, będąc w niebezpieczeństwie śmierci, uciekła się pod opiekę PANA. Zdjęła swój dostojny strój i ubrała się w szaty smutku i żałoby. Zamiast wybornymi wonnościami posypała swoją głowę popiołem i śmieciami. Bardzo umartwiła swoje ciało, a wszystkie miejsca na ozdoby, których noszenie było jej radością, zakryła splotami swych włosów. I prosiła PANA, Boga Izraela: (l) „PANIE mój! Ty jesteś jedynym królem naszym! Przyjdź z pomocą mnie samotnej i niemającej prócz Ciebie żadnego obrońcy! Oto grozi mi niebezpieczeństwo! (m) W rodzinie mego ojca słyszałam od mojej młodości, że Ty, o PANIE, wybrałeś Izraela spośród wszystkich narodów i naszych ojców spośród wszystkich ich przodków na wieczne dziedzictwo. I postąpiłeś z nimi, jak zapowiedziałeś. (n) Ale teraz zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie i wydałeś nas w ręce naszych wrogów, bo czciliśmy ich bogów. PANIE, jesteś sprawiedliwy! (o) Jednak nie zadowolili się goryczą naszej niewoli, ale ręce swoje włożyli w ręce bożków swoich, by odmienić postanowienia ust Twoich, wytracić Twoje dziedzictwo, zamknąć usta proszących Ciebie i zgasić chwałę Twego domu i Twego ołtarza, (p) a otworzyć usta pogan, by czcili nicość i na wieki podziwiali cielesnego króla. (q) Dlatego, PANIE, nie wydawaj swego berła czemuś, co nie istnieje! Niech nie drwią z naszego upadku, ale odwróć ich zamiar przeciwko nim! A los tego, który pierwszy powstał przeciwko nam, niech będzie przykładem! (r) Wspomnij na nas, PANIE! Daj się poznać w chwili naszego ucisku! A mnie, Królu bogów i Władco wszystkich panujących, dodaj odwagi! (s) Włóż w moje usta właściwe słowa w obecności lwa i odmień jego serce, by znienawidził walczącego z nami i położył kres jemu i myślącym tak jak on. (t) Wybaw nas Twoją mocą i pomóż mnie samotnej, niemającej nikogo prócz Ciebie, PANIE! (u) Posiadasz wszelką wiedzę, więc wiesz, że znienawidziłam chwałę nieprawych, brzydzę się łożem nieobrzezanych i każdym obcym. (w) Ty wiesz o moim udręczeniu, że brzydzę się znakiem mego wywyższenia, który w dniach mych publicznych wystąpień noszę na głowie. Brzydzę się nim jak szmatą krwawiącej kobiety i nie noszę go w dniach mego odpoczynku. (x) Twoja służebnica nie jadała ze stołu Hamana i nie cieszyła się z uczt królewskich, i nie piła wina z płynnych ofiar. (y) Twoja służebnica nie radowała się niczym od dnia swego przeobrażenia aż do chwili obecnej, jedynie Tobą, PANIE, Boże Abrahama. (z) Boże! Potężny nade wszystko! Wysłuchaj wołania pozbawionych nadziei i wybaw nas z rąk niegodziwców, a mnie uwolnij od lęku!”.

Odszedł więc Mardocheusz i zarządził wszystko tak, jak mu to poleciła Estera. [1] Wspominając wszystkie dzieła Pana, modlił się on do Niego tymi słowy: [2] ”Panie, Panie, Królu, który nad wszystkim panujesz, ponieważ wszystko jest w Twojej mocy i nie ma nikogo, kto by mógł się Tobie sprzeciwić, gdy zechcesz wybawić Izraela. [3] Tyś przecież uczynił niebiosa i ziemię, i te zadziwiające rzeczy, [jakie istnieją] pod niebem! Ty jesteś Panem wszystkiego i nie ma nikogo, kto by się mógł oprzeć Tobie - Panu. [4] Ty znasz wszystko! Ty wiesz, Panie, że to nie pycha, nie zarozumiałość, nie próżność powodowały mną, że nie chciałem padać na twarz przed pysznym Amanem. Chętnie ucałowałbym ślad stóp jego dla wybawienia Izraela; [5] nie uczyniłem tego dlatego jedynie, by wyższej czci nie okazywać człowiekowi niż Bogu; nie będę się kłaniał przed nikim, tylko przed Tobą, Panem moim. To nie pycha mną powoduje. [6] Teraz zaś, Panie, Boże, Królu, Boże Abrahama, oszczędź swój lud, gdyż oni dążą do naszej zguby i zmierzają do tego, by unicestwić to, co od początku Twoim było dziedzictwem. [7] Nie gardź Twym działem, któryś wykupił dla siebie z Egiptu. [8] Wysłuchaj mego błagania, okaż łaskawość swemu dziedzictwu i zamień żałobę naszą w wesele, abyśmy żyli i sławili Imię Twoje, o Panie! Nie zamykaj ust tym, którzy Cię wielbią!” [9] Także wszystek lud izraelski wołał z całej mocy [do Pana], bo śmierć miał przed oczyma. [10] Również królowa Estera, czując się zagrożona śmiertelnym niebezpieczeństwem, szukała ratunku u Pana. Zdjęła swe wspaniałe szaty i przywdziała odzienie odpowiadające [godzinie] smutku i żałoby; zamiast kosztownych wonności posypała głowę swą popiołem inieczystościami. Umartwiała mocno swe ciało; a te wszystkie jego części, które niegdyś z taką radością zdobiła, zakryła roztarganymi włosami. Modliła się do Boga Izraela tymi słowy: [11] ”Panie mój, Królu nasz, Ty jedynie Nim jesteś. Wspomóż mnie opuszczoną, która prócz Ciebie nie ma innego wspomożyciela, gdyż zagrażające mi niebezpieczeństwo jest tuż przy mnie. [12] Od najwcześniejszych lat mojej młodości słyszałam w pokoleniu mojej ojczyzny, żeś Ty, o Panie, wybrał Izraela na wieczne dziedzictwo spośród wszystkich narodów i ojców naszych, spośród wszystkich ich przodków i dopełniłeś wszystkich swych obietnic. [13] Lecz oto zgrzeszyliśmy przed Tobą i wydałeś nas w ręce nieprzyjaciół naszych za to, że oddawaliśmy cześć ich bogom. Sprawiedliwy jesteś, o Panie! [14] Oto teraz nie zadowalają się gorzkością naszej niewoli, lecz ręce swoje włożyli w ręce swych bożków, aby ustawę ust Twoich uchylić, zniszczyć Twoje dziedzictwo, zamknąć usta tych, którzy Cię wysławiają, i zgasić wspaniałość Twego Domu i Twego ołtarza, [15] by [w zamian za to] otworzyć usta pogan do wychwalania nicości i sprawić, by sławiono śmiertelnego króla na wieki. [16] Nie przekazuj, o Panie, berła swego tym, którzy są nicością, aby nie szydzono z naszego upadku! Spraw, by ich zamysły spadły na nich samych, i ukarz tego, który powstał przeciwko nam! [17] Wspomnij [na to], o Panie, objaw się na czas naszej udręki i dodaj mi odwagi, Królu bogów i Władco nad wszystkimi panującymi! [18] włóż mi w usta stosowne słowa w obecności lwa i zwróć jego serce ku nienawiści tego, który nas prześladuje, aby zguba dosięgła jego i tych, którzy podzielają jego uczucia. [19] Lecz wybaw nas swą ręką i wspomóż mnie opuszczoną, która nie ma nikogo prócz Ciebie, o Panie! [20] Ty znasz wszystko, wiesz, że nienawidzę wspaniałości ludzi nieprawych i gardzę łożem nie obrzezanych, i brzydzę się tym wszystkim, co obce. [21] Ty znasz moją niedolę i to, że się brzydzę godłem mojego wyniesienia, które spoczywa na mojej głowie w dniach, kiedy muszę się ukazywać. Brzydzę się nim jak szmatą miesięcznej słabości i nie noszę go nigdy w dniach mego odpoczywania. [22] Służebnica Twoja nie jadała nigdy przy stole Amana ani nie miała upodobania w ucztach królewskich i nie pijała wina ofiarnego. [23] Służebnica twoja od dnia odmiany swego losu aż po dzień dzisiejszy nie zaznała innej radości prócz Ciebie, o Panie, Boże Abrahama. [24] O Boże, który nad wszystkimi panujesz, wysłuchaj wołania tych, którzy pozbawieni są innej nadziei, wybaw nas z ręki niegodziwych i wybaw mnie od mej udręki!”

Zatem Mardechaj odszedł i uczynił ściśle tak, jak mu poleciła Estera.

Wtedy Mardocheusz odszedł i uczynił wszystko, co mu nakazała Estera.