Gdy tylko król zobaczył królową Esterę stojącą na dziedzińcu, wzbudziła łaskę w jego oczach i wyciągnął król ku Esterze złote berło, które (trzymał) w ręce. Wtedy Estera podeszła i dotknęła głowicy berła.

Gdy tylko zobaczył królową Esterę stojącą na dziedzińcu, okazał jej łaskę i wyciągnął ku niej złote berło, które trzymał w ręce. Estera podeszła i dotknęła głowicy berła.

A gdy ujrzał król Esterę królowę stojącą w sieni, znalazła łaskę w oczach jego, i wyciągnął król do Estery sceptr złoty, który trzymał w ręce swej. Tedy przystąpiwszy Ester dotknęła się końca sceptru.

I gdy ujźrzał Ester królową stojącą, spodobała się oczam jego i wyciągnął ku niej laskę złotą, którą trzymał w ręce. A ona przystąpiwszy, pocałowała koniec laski jego.

A gdy król zobaczył królową Esterę stojącą na dziedzińcu, znalazła ona łaskę w jego oczach i wyciągnął król do Estery złote berło, które miał w ręce, i przybliżyła się Estera, i dotknęła końca berła.

Skoro tylko król zobaczył królową Esterę stojącą na dziedzińcu, zyskała względy u niego i wyciągnął ku Esterze złote berło, które trzymał w ręce. Wtedy Estera zbliżyła się i dotknęła głowicy berła.

Kiedy zobaczył królową Esterę, stojącą na dziedzińcu, zyskała ona jego życzliwość. Król wyciągnął ku Esterze złote berło, które miał w ręku, a wtedy Estera zbliżyła się i dotknęła głowicy berła.

Podniósł złote berło i dotknął nim jej szyi. Następnie ucałował ją i powiedział: „Przemów do mnie!”. A ona powiedziała: „Ujrzałam w tobie jakby anioła Bożego i moje serce zatrwożyło się przed twym majestatem, gdyż jesteś wspaniały, panie, jednak twoje oblicze pełne jest dobroci”. Jeszcze nie skończyła mówić, gdy znów osunęła się z powodu osłabienia. Wtedy król bardzo się zaniepokoił, a wszyscy jego słudzy pocieszali Esterę.

A skoro tylko król dostrzegł królową Esterę stojącą na dziedzińcu, znalazła łaskę w jego oczach, tak że wyciągnął król do Estery złote berło, które trzymał w ręku. Estera zbliżyła się i dotknęła końca berła. / A podniósłszy złote berło i położywszy je na jej szyi, ucałował ją i rzekł: - Przemów do mnie! (LXX) [1] Powiedziała mu: - Ujrzałam w tobie, panie, jakby anioła Bożego i serce moje zadrżało we mnie porażone twym majestatem. Podziwu godzien jesteś, o panie, a oblicze twoje jest pełne łaskawości. [2] Gdy tak mówiła, usunęła się znowu bliska omdlenia. Król był wzruszony, a wszyscy jego dworzanie starali się natchnąć ją otuchą.

А Естера сказала: Сьогодні в мене святковий день. Отже, якщо цар вважає за відповідне, хай прийде і він сам і Аман на прийняття, яке я сьогодні зроблю.

A kiedy król zobaczył stojącą na dziedzińcu królową Esterę, znalazła ona łaskę w jego oczach; więc król wyciągnął ku Esterze złote berło, które trzymał w swej ręce. A Estera podeszła i dotknęła się końca berła.

I gdy tylko król ujrzał królową Esterę, stojącą na dziedzińcu, zyskała ona łaskę w jego oczach, tak iż król wyciągnął do Estery złote berło, które miał w ręce. Estera więc zbliżyła się i dotknęła końca berła.