I rozszerzała się i zakręcała w górę i w górę (przestrzeń) dla komór, gdyż obudowanie świątyni (wznosiło się) w górę i w górę zewsząd wokoło świątyni, dlatego szerokość świątyni (powiększała się w miarę posuwania się) w górę, i tak spodnia (część) wznosiła się na wyższą (za pośrednictwem) środkowej.

Przestrzeń zajmowana przez komory była coraz szersza w miarę przechodzenia z piętra na piętro. Działo się tak dlatego, że boczne komory świątyni wznosiły się wokoło na całą jej wysokość. Stąd z węższego parteru przechodziło się przez nieco szersze pierwsze piętro na najszersze drugie.

I rozszerzały się boczne komory dokoła domu, odpowiednio do wzrastającej wysokości, gdyż mur dokoła domu tracił na grubości. Dlatego szerokość domu wzrastała od najniższych komór do najwyższych, do których się wchodziło schodami poprzez te środkowe.

Bo się rozszerzał mur w około im dalej tem bardziej z wierzchu dla komór, które były około domu, od wierzchu aż do dołu zewsząd w około domu, ponieważ on dom im dalej tem szerszy był od wierzchu, a tak najniższe komory rozszerzały się ku wierzchow i dla średniej komory.

A plac był w okrąg wstępujący wzgórę kręconym wschodem, a na salę kościelną prowadził wokoło; przeto szerszy był kościół wzgórę, a tak ze spodku chodzono ku górze na śrzodek.

A boczne pomieszczenia rozszerzały się z jednego piętra na drugie, ponieważ na piętrach opasywały one świątynię dokoła; dlatego szerokość u góry była większa, a od dolnego pokoju bocznego wstępowało się do środkowego i do górnego.

I tak boczne komory były ku górze coraz szersze, odpowiednio do wzrastającej szerokości dobudówek w ścianie ku górze dokoła świątyni; schody od strony świątyni prowadziły w górę, i tak z dolnego piętra poprzez środkowe piętro wychodziło się do górnego piętra.

W miarę jak sale boczne znajdowały się coraz wyżej, bo świątynia była nimi okolona, szerokość otoczenia się powiększała, gdyż otoczenie wznosiło się coraz wyżej dookoła świątyni. Dlatego świątynia rozszerzała się ku górze. Z części dolnej wstępowało się na górną przez środkową.

Im wyższe piętro, tym sale były obszerniejsze. Znajdowały się one naokoło świątyni w murze okalającym budowlę. Wewnętrzna przestrzeń poszerzała się ku górze. Z poziomu dolnego przez środkowy wchodziło się na górny.

Wewnętrzna [szerokość] pomieszczeń powiększała się, [w miarę] jak znajdowały się one wyżej, gdyż mur, biegnący wokół Świątyni, tracił na grubości, w miarę jak się wznosił, dlatego wnętrze w miarę wysokości przybierało na szerokości. Z części najniższej wstępowało się na część środkową i na część najwyższą.

A wkoło, przy bocznych komnatach się rozszerzało, im wyżej – tym bardziej. Bo im wyżej, tym przy bocznych komnatach wnętrze wokół Przybytku było szersze; to wnętrze rozszerzało się ku górze. Z dolnego piętra wchodzono na środkowe i wyższe.

I było tam rozszerzenie i podejście coraz wyżej w górę do bocznych izb, bo kręte przejście domu biegło coraz wyżej w górę dookoła domu. Dlatego dom rozszerzał się ku górze i z najniższej kondygnacji można było iść do góry na najwyższą kondygnację przez kondygnację środkową.