Literacki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

Biblia Warszawska*

Księga Hioba
(Księga Joba)

Rozdział 29

Job wspomina swoje szczęście
  Potem Job dalej prowadził swoją rzecz, mówiąc:    Obym był jak za dawnych miesięcy, jak za dni, gdy mnie jeszcze strzegł Bóg,    Gdy jego pochodnia jaśniała mi nad głową, gdy w jego świetle chodziłem w ciemności,    Gdy byłem w pełni moich lat, gdy Bóg osłaniał jeszcze mój namiot,    Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną, gdy otaczały mnie dzieci moje,    Gdy moje nogi kąpały się w mleku, a skała, gdym stał na niej, wylewała potoki oliwy,    Gdy szedłem przez bramę do miasta i zajmowałem na rynku swoje miejsce!    Gdy zobaczyli mnie młodzi, ustępowali mi miejsca, podczas gdy sędziwi, dźwignąwszy się ze swoich miejsc, stali,    Dostojnicy przerywali swoje mowy i przykładali dłoń do swoich ust.    Głos przywódców milkł, a ich język przylgnął im do podniebienia.    Tak! Ucho, które mnie słyszało, życzyło mi szczęścia, a oko, które mnie widziało, przyświadczało mi,    Bo uratowałem ubogiego, gdy wołał o pomoc, sierotę i każdego, kto nie miał opiekuna.    Błogosławieństwo ginącego zstępowało na mnie, serce wdowy rozweselałem,    Przyodziewałem się w sprawiedliwość i ona mnie okrywała; moja prawość była mi jakby płaszczem i zawojem.    Byłem oczyma dla ślepego i nogami dla chromego.    Byłem ojcem dla biednych i rozpatrywałem sprawę nieznajomego.    Kruszyłem szczęki krzywdziciela I wyrywałem łup z jego zębów.    Wtedy myślałem: Umrę w moim rodzinnym gnieździe I będę żył długo jak feniks.    Korzeń mój zwrócony jest ku wodzie, a rosa w nocy kładzie się na moich gałęziach.    Będę się zawsze cieszył szacunkiem, a mój łuk w mej ręce odnowi się.    Słuchano mnie i czekano na mnie, i w milczeniu przyjmowano moją radę.    Gdy zabrałem głos, nie odzywano się, moje słowo spływało na nich niby krople.    Czekali na mnie jak na deszcz i otwierali usta jak na ochłodę.    Gdy uśmiechałem się do nich, to nabierali otuchy, pogoda mojego oblicza pocieszała pogrążonych w żałobie.    Gdy do nich przychodziłem, siadałem na głównym miejscu, przebywałem wśród nich jak król wśród swoich wojowników. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

© Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa, 1975

aktualizacja modułu: 2020-07-01

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible