Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25

Biblia Jakuba Wujka*

II Księga Królewska
(Królewskie czwarte (Królewskie II))

Rozdział 23

  I odnieśli królowi, co powiedziała. Który posłał i zebrali się do niego wszyscy starszy Judzcy i Jerozolimscy.    I wstąpił król do kościoła PANSKIEGO i wszyscy mężowie Judzcy, i wszyscy, którzy mieszkali w Jeruzalem z nim, kapłani i prorocy, i wszytek lud od małego aż do wielkiego, i czytał, gdy wszyscy słyszeli wszytkie słowa Ksiąg Przymierza, które naleziono w domu PANSKIM.    I stanął król na stopniu, i postanowił przymierze przed JAHWE, żeby chodzili za JAHWE i strzegli przykazań jego i świadectw, i ceremonij ze wszytkiego serca i ze wszytkiej dusze a żeby wznowili słowa przymierza tego, które były napisane w onych księgach: i przyzwolił lud na przymierze.    I przykazał król Helkiaszowi, wielkiemu kapłanowi, i kapłanom wtórego rzędu, i odźwiernym, aby wyrzucili z kościoła PANSKIEGO wszytkie naczynia, które było sprawione Baalowi, i w gaju, i wszytkiemu wojsku niebieskiemu; i spalił je za Jeruzalem w dolinie Cedron, a popiół ich zaniósł do Betel.    I wygładził wieszczki, które byli postanowili królowie Judzcy na ofiarowanie na wyżynach po mieściech Judzkich i około Jeruzalem; i te, którzy palili kadzenie Baalowi i słońcu, i księżycowi, i dwanaście znakom, i wszytkiemu wojsku niebieskiemu.    I kazał wynieść gaj z domu PANSKIEGO precz z Jeruzalem w dolinę Cedron, i spalił ji tam, i w proch obrócił, i rozsypał na groby pospolitego ludu.    Zepsował też domki niewieściuchów, które były w domu PANSKIM, dla których niewiasty tkały jakoby domki gaju.    I zgromadził wszytkie kapłany z miast Judzkich, i splugawił wyżyny, gdzie ofiarowali kapłani od Gabaa aż do Bersabee. I pokaził ołtarze bron w weszciu drzwi Jozue, książęcia miasta, które były po lewej stronie bramy miejskiej.    Wszakże nie wstępowali ofiarownicy wyżyn do ołtarza PANSKIEGO w Jeruzalem, ale tylko jadali przaśniki między bracią swoją.    Splugawił też Tofet, który jest na dolinie syna Ennom: aby żaden nie poświącał syna swego abo córki przez ogień Molochowi.    Zniósł też konie, które byli dali królowie Judzcy Słońcowi, w weszciu kościoła PANSKIEGO podle gmachu Natanmelech rzezańca, który był w Farurim, a wozy słońcowe spalił ogniem.    Ołtarze też, które były na dachu sale Achaz, które byli uczynili królowie Judzcy, i ołtarze, które był uczynił Manasses we dwu sieniach kościoła PANSKIEGO, pokaził król; i bieżał zonąd, i rozproszył popiół ich w potok Cedron.    Wyżyny też, które były w Jeruzalem po prawej stronie Góry Obrażenia, które był zbudował Salomon, król Izraelski, Astarotowi bałwanowi Sydońskiemu, i Chamosowi, obrażeniu Moab, i Melchom, obrzydłości synów Ammon, splugawił król.    I pokruszył słupy, i powycinał gaje, i napełnił miejsca ich kościami umarłych.    Nadto i ołtarz, który był w Betel, i wyżynę, którą był uczynił Jeroboam, syn Nabat, który w grzech wprawił Izraela, i on ołtarz, i wyżynę zepsował i spalił, i starł na proch, i gaj też spalił.    A obróciwszy się Jozjasz, ujźrzał tam groby, które były, na górze, i posłał, i wziął kości z grobów, i spalił je na ołtarzu, i splugawił ji według słowa PANSKIEGO, które mówił mąż Boży, który był te rzeczy przepowiedział.    I rzekł: Co to za znak, który widzę? Odpowiedzieli mu mieszczanie miasta onego: Grób jest człowieka Bożego, który przyszedł z Judy i przepowiedział te słowa, któreś uczynił nad ołtarzem Betel.    I rzekł: Niechajcie go, żaden niech nie rusza kości jego. I kości jego zostały nie poruszone z kościami proroka, który był przyszedł z Samaryjej.    Nadto jeszcze wszytkie zbory wyżyn, które były w mieściech Samaryjskich, których byli naczynili królowie Izraelscy ku rozdrażnieniu Pana, zniósł Jozjasz; i uczynił im wedle wszytkich uczynków, które był uczynił w Betel.    I pobił wszytkie ofiarowniki wyżyn, którzy tam byli nad ołtarzami, i palił na nich kości człowiecze. I wrócił się do Jeruzalem.    I przykazał wszytkiemu ludowi, mówiąc: Czyńcie Faze JAHWE Bogu waszemu wedle tego, jako napisano w księgach Przymierza tego.    Bo nie było takie Faze ode dni Sędziów, którzy sądzili Izraela, i po wszytkie dni królów Izraelskich i królów Judzkich,    jako ośmnastego roku króla Jozjasza sprawowano to Faze JAHWE w Jeruzalem.    Ale i pytony, i wieszczki, i wyobrażenia bałwanów, i plugastwa, i brzydliwości, które były w ziemi Judzkiej i w Jeruzalem zniósł Jozjasz, aby utwierdził słowa zakonu, które są napisane w księgach, które nalazł Helkiasz kapłan w kościele PANSKIM.    Nie był jemu podobny król przed nim, który by się nawrócił do JAHWE wszytkim sercem swoim i wszytką duszą swą, i ze wszytkiej mocy swej według wszytkiego zakonu Mojżeszowego ani po nim powstał jemu podobny.    Wszakże jednak nie odwrócił się JAHWE od gniewu zapalczywości swojej wielkiej, którą się rozgniewała zapalczywość jego na Judę: dla rozdrażnienia, którymi go był rozdrażnił Manasses.    Rzekł tedy JAHWE: I Judę też odrzucę od oblicza mego, jakom odrzucił Izraela, i porzucę to miasto, którem obrał, Jeruzalem, i dom, o którym mówił: Będzie tam imię moje.    A ostatek mów Jozjasza i wszytko, co czynił, aza to nie napisano w księgach słów dni królów Judzkich?    Za jego czasów przyciągnął Farao Nechao, król Egipski, przeciw królowi Asyryjskiemu nad rzekę Eufrates. I wyjachał król Jozjasz przeciw jemu, i zabit jest w Mageddo, gdy go ujźrzał.    I przywieźli go słudzy jego umarłego z Mageddo, i przynieśli do Jeruzalem, i pogrzebli go w grobie jego. A lud ziemie wziął Joachaza, syna Jozjaszowego, i pomazali go, i uczynili królem miasto ojca jego.    Dwadzieścia i trzy lata miał Joachaz, gdy począł królować, a trzy miesiące królował w Jeruzalem; imię matki jego Amital, córka Jeremiaszowa z Lobny.    I czynił złość przed JAHWE, według wszytkiego, co byli uczynili ojcowie jego.    I związał go Farao Nechao w Rebli, która jest w ziemi Emat, aby nie królował w Jeruzalem, i włożył winę na ziemię sto talentów srebra i talent złota.    A królem postanowił Farao Nechao Eliakima, syna Jozjaszowego, miasto Jozjasza, ojca jego, i odmienił imię jego Joakim. Lecz Joachaza wziął i zawiódł do Egiptu, i tam umarł.    A srebro i złoto dał Joakim Faraonowi, nakazawszy w ziemi pogłówne, aby je składano według rozkazania Faraonowego. I od każdego według przemożenia jego wyciągał tak srebro jako złoto od ludu ziemie, aby dawał Faraonowi Nechaowi.    Dwadzieścia i pięć lat miał Joakim, gdy począł królować, a jedenaście lat królował w Jeruzalem; imię matki jego Zebida, córka Fadaja z Rumy.    I czynił złość przed JAHWE wedle wszytkiego, co uczynili byli ojcowie jego. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible