Literacki Katolicki
Rdz Wj Kpł Lb Pwt Joz Sdz Rt 1Sm 2Sm 1Krl 2Krl 1Krn 2Krn Ezd Neh Est Hi Ps Prz Kaz Pnp Iz Jr Lm Ez Dn Oz Jl Am Ab Jo Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mk Łk J Dz Rz 1Kor 2Kor Ga Ef Flp Kol 1Tes 2Tes 1Tm 2Tm Tt Flm Hbr Jk 1P 2P 1J 2J 3J Jud Obj
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31

Biblia Jakuba Wujka*

I Księga Samuela
(Królewskie pierwsze (Samuelowe I))

Rozdział 17

  A zebrawszy Filistynowie wojska swe na walkę, zeszli się do Socho Juda i położyli się obozem między Socho i Azeka, na granicach Dommim.    A Saul i synowie Izrael, zebrawszy się, przyciągnęli do Doliny Terebintu i uszykowali wojsko ku bitwie przeciw Filistynom.    A Filistynowie stali na górze z tej strony, a Izraelczycy stali na górze z drugiej strony; a dolina była między nimi.    I wyszedł mąż bękart z obozu Filistyńskiego, imieniem Goliat, z Get, wzwyż na sześciu łokiet i piędzi,    a przyłbica miedziana na głowie jego, a w karacenę łuszczastą się ubierał, a waga karaceny jego pięć tysięcy syklów miedzi była.    I nakolanki miedziane miał na goleniach, a puklerz miedziany zakrywał ramiona jego.    A oszczepisko oszczepu jego było jako nawój tkacki, a grot oszczepu jego miał sześć set syklów żelaza; a giermek jego szedł przed nim.    I stanąwszy wołał na ufce Izraelskie, i mówił im: Czemuście wyciągnęli gotowi ku bitwie? Azam ja nie jest Filistyn, a wyście słudzy Saulowi? Obierzcie z siebie męża, a niechaj wynidzie na pojedynek.    Będzieli się mógł potkać ze mną a zabije mię, będziemy waszy niewolnicy, lecz jeśli ja przemogę i zabiję go, wy będziecie niewolniki i będziecie nam służyć.    I mawiał Filistyn: Jam dziś urągał ufcom Izraelskim! Dajcie mi męża i niech czyni ze mną pojedynkiem!    A usłyszawszy Saul i wszyscy Izraelczycy takowe mowy Filistyńczyka, zdumiewali się i lękali barzo.    A Dawid był synem męża Efratejczyka, o którym wyższej powiedziano, z Betlejem Juda, któremu imię było Isaj, który miał ośmi synów, a był mąż za dni Saulowych stary i zeszły w leciech między mężami.    I poszli trzej synowie jego starszy za Saulem na wojnę. A imiona trzech synów jego, którzy poszli na wojnę: Eliab pierworodny, a wtóry Abinadab, a trzeci Samma.    Lecz Dawid był namniejszy. Gdy tedy trzej starszy szli za Saulem,    odszedł Dawid i wrócił się od Saula, aby pasł trzodę ojca swego w Betlejem.    A Filistyńczyk wychadzał rano i wieczór i stawał przez czterdzieści dni.    Rzekł tedy Isaj do Dawida, syna swego: Weźmi braciej swej efi prażma i dziesięcioro chleba tego a bież do obozu do braciej swej.    A dziesięć serów tych zaniesiesz do rotmistrza; a nawiedzisz bracią swą, jeśli się im dobrze wiedzie i z któremi są uszykowani, dowiedz się.    A Saul i oni, i wszyscy synowie Izraelowi w Dolinie Terebintu walkę wiedli z Filistynami.    Wstał tedy Dawid rano i poruczył trzodę stróżowi, a nabrawszy na się, poszedł, jako mu był przykazał Isaj. I przyszedł na miejsce Magala i do wojska, które, wyszedszy ku bitwie, okrzyk było uczyniło w potykaniu.    Bo się był zszykował lud Izraelski, ale i Filistynowie przeciwko byli pogotowiu.    Zostawiwszy tedy Dawid rzeczy, które był przyniósł, pod ręką stróża u tłomoków, bieżał na miejsce bitwy i pytał się, jeśli się na wszem dobrze powodziło braciej jego.    A gdy on jeszcze rozmawiał z nimi, ukazał się mąż on bękart, występujący, imieniem Goliat, Filistyn z Get, z obozu Filistynów, i gdy mówił też słowa, słyszał Dawid.    A wszyscy Izraelczycy, gdy ujźrzeli męża, uciekli od oblicza jego, bojąc się go barzo.    I rzekł ktoś jeden z Izraelczyków: A widzieliżeście tego męża, który wychodzi? Wychodzi, aby urągał Izraelowi. Męża tedy, który by go zabił, ubogaci król bogactwy wielkimi i da mu córkę swoję, a dom ojca jego uczyni wolnym od podatków w Izraelu.    I rzekł Dawid do mężów, którzy z nim stali, mówiąc: Co dadzą mężowi, który zabije Filistyna tego a odejmie hańbę od Izraela? Bo cóż to za Filistyńczyk nieobrzezaniec, który urąga ufcom Boga żywiącego?    I powiadał mu lud tęż mowę, mówiąc: To dadzą mężowi, który go zabije.    Co gdy usłyszał Eliab, brat jego starszy, gdy on mówił z drugimi, rozgniewał się na Dawida i rzekł: Po coś przyszedł a czemuś opuścił trochę owiec onych na puszczy? Znam ci ja pychę twoję i niecnotę serca twego: boś przyszedł, żebyś widział bitwę.    I rzekł Dawid: Cóżem uczynił? Azaż to nie jest słowo?    I ustąpił trochę od niego ku drugiemu, i rzekł tęż mowę. I odpowiedział mu lud słowo jako i pierwej.    I usłyszano słowa, które mówił Dawid, i powiedziano je przed oczyma Saul.    Do którego gdy był przywiedziony, rzekł mu: Niech nie upada serce niczyje dlatego: ja, sługa twój, pójdę a potkam się z Filistynem.    I rzekł Saul do Dawida: Nie możesz się oprzeć Filistynowi temu ani się z nim potkać, boś ty młodzieńczyk, a ten mąż waleczny od młodości swojej.    I rzekł Dawid do Saula: Pasał sługa twój trzodę ojca swego, a przychodził lew abo niedźwiedź i porywał barana z pośrzodka trzody    i goniłem je, i biłem je, i wydzierałem z paszczeki ich; a oni rzucali się na mię i ujmowałem gardła ich, i uduszałem, i zabijałem je.    Bo i lwa, i niedźwiedzia zabiłem ja, sługa twój: a tak będzie i ten Filistyńczyk nieobrzezaniec jako jeden z nich. Teraz pójdę a odejmę hańbę ludu: bo cóż to jest za Filistyn nieobrzezany, który śmiał złorzeczyć wojsku Boga żywego?    I rzekł Dawid: JAHWE, który mię wyrwał z ręki lwa i z ręki niedźwiedzia, ten mię wybawi z ręki Filistyna tego. I rzekł Saul do Dawida: Idź, a JAHWE niech z tobą będzie.    I oblókł Saul Dawida w szaty swoje i włożył hełm miedziany na głowę jego, i ubrał go w karacenę.    Przypasawszy tedy Dawid miecz jego na szaty swoje, jął kosztować, jeśliby zbrojno mógł chodzić: bo nie miał zwyczaju. I rzekł Dawid do Saula: Nie mogę tak chodzić, bo nie mam zwyczaju. I złożył je,    i wziął kij swój, który zawsze miał w ręku, i obrał sobie pięć jaśniusienieczkich kamieni z potoka, i włożył je w torbę pasterską, którą miał przy sobie, a procę niósł w ręku. I wyszedł przeciw Filistynowi.    Lecz Filistyn szedł krocząc i przybliżając się przeciw Dawidowi, a giermek jego przed nim.    A gdy Filistyńczyk wejźrzał i obaczył Dawida, wzgardził im. Bo był młodzieńczyk lisowaty i piękny na wejźrzeniu.    I rzekł Filistyn do Dawida: Abom ja pies, że ty idziesz do mnie z kijem? I przeklinał Filistyńczyk Dawida przez bogi swoje.    I rzekł do Dawida: Chodź sam, a dam ciało twoje ptastwu powietrznemu i zwierzowi ziemnemu.    I rzekł Dawid do Filistyna: Ty idziesz do mnie z mieczem i z oszczepem, i z puklerzem, lecz ja idę do ciebie w imię JAHWE zastępów, Boga ufców Izraelowych, którymeś urągał    dzisia; i da cię JAHWE w rękę moję, i zabiję cię, i zdejmę głowę twoję z ciebie, a dam dziś ścierwy wojska Filistyńskiego ptastwu powietrznemu i zwierzowi ziemnemu, aby wiedziała wszytka ziemia, iż jest Bóg w Izraelu.    Ażeby doznało wszytko to zgromadzenie, że nie mieczem ani oszczepem wybawia JAHWE: bo jego jest wojna i poda was w ręce nasze.    A tak, gdy powstał Filistyn i przychodził, i przybliżał się przeciw Dawidowi, pośpieszył się Dawid i bieżał na potkanie przeciw Filistynowi.    A sięgnął ręką swą do torby i wyjął jeden kamień, i rzucił z proce, i wkoło zawiódszy uderzył Filistyna w czoło, że utknął kamień w czele jego i padł twarzą swą na ziemię.    I wziął Dawid górę nad Filistynem procą i kamieniem, i poraziwszy Filistyna, zabił go. A gdy Dawid miecza w ręku nie miał,    przybieżał i stanął nad Filistynem, i wziął miecz jego, i dobył go z poszew jego, i zabił go, i uciął głowę jego. A widząc Filistynowie, że umarł z nich namocniejszy, uciekli.    A powstawszy mężowie Izraelscy i Juda, okrzyk uczynili i gonili Filistyny, aż przyszli do doliny i aż do bram Akkaron, i padali ranni z Filistynów po drodze Saraim aż do Get i aż do Akkaron.    A wracając się synowie Izraelowi z pogoniej za Filistyny, rzucili się na obóz ich.    A Dawid wziąwszy głowę Filistyna, przyniósł ją do Jeruzalem, a zbroję jego położył w namiecie swoim.    A onego czasu, którego widział Saul Dawida idącego przeciw Filistynowi, rzekł do Abnera, hetmana wojska: Z którego rodu idzie ten młodzieniec, Abnerze? I rzekł Abner: Żywie dusza twoja, królu, jeśli wiem!    I rzekł król: Spytaj ty, czyj to syn, ten młodzieńczyk.    A gdy się wracał Dawid, zabiwszy Filistyna, wziął go Abner i przywiódł ji przed Saula, dzierżącego w ręku głowę Filistynową.    I rzekł do niego Saul: Z któregoś rodu jest, młodzieńcze? I rzekł Dawid: Syn sługi twego, Isaj Betlejemczyka, ja jestem. 
 

Prawa autorskie i szczegółowe informacje

Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, Ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Wujek pracował nad nią w latach 1584–1595.

* Prezentowane treści należą do ich właścicieli i wydawców. Tekst pobrany z udostępnionych zasobów programu MyBible